نماینده کارگروه دیدهبان تهران-شهری دیگر گفت: باید حد و حدود، جایگاه و شرح وظایف شورای شهر و اثرگذاری و ارتباطات آن با سایر نهادها نظیر شهرداری مشخص باشد تا هر موقع مطالبهای از اعضای شورای شهر میکنیم نگویند در حوزه اختیار ما نیست.
به گزارش عطنا، نشست «چگونه شورای شهر را نظارتپذیر کنیم؟» به همت شهر دیگر با همکاری انجمن علمی-دانشجویی جامعهشناسی دانشگاه علامهطباطبائی با حضور الهام فخاری، عضو و رئیس کمیسیون فرهنگی و اجتماعی شورای شهر تهران، آمنه شیرافکن، روزنامهنگار و فعال مدنی و مهسا اسدالهنژاد، نماینده «دیدهبان تهران» شهر دیگر یکشنبه، ۱۳ اسفند در دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه علامهطباطبائی برگزار شد.
مهسا اسدالهنژاد، نماینده کارگروه دیدهبان تهران-شهری دیگر صحبتهای خود را با چگونگی شروع به کار «دیدهبان شهری دیگر» شروع کرد و گفت: دیدهبان به عنوان یک نقطه عطف در مسیر فعالیتهای اجتماعی من عمل کرده است.
وی افزود: از بهمن ماه سال گذشته که این کارگروه تشکیل شد، من و همکارانم سعی کردیم که فضایی متفاوت از دوقطبی اصولگرا-اصلاحطلب ایجاد کنیم و نگاهی اجتماعی به مسائل شهری داشته باشیم تا از دل آن گفتمان جدیدی ایجاد کنیم؛ این نگاه در حد خود بر انتخابات شورای شهر اثرگذار بود و مردم هم به نوبه خود مسائلی بیشتر از اصولگرایی و اصلاحطلبی را مدنظر قرار دادند.
این فعال اجتماعی در ادامه گفت: اگرچه که دیدهبان شهری دیگر، منجر به تبدیل تهران به شهری دیگر نشد اما حداقل این صورت مسئله را با مردم مطرح کرد که آیا لیاقت ما شهری بهتر و دیگر نیست؟ خب باید چه کرد و چه تدبیری اندیشید؟ مانند هر فعالیت جمعی دیگر، قدم اول آن بود که افراد همدل و همدردی که افکاری مانند ما داشتند را جذب میکردیم تا کار بهتر پیش برود.
اسدالهنژاد گفت: از همین رو بود که بعد از گذشت چند ماه در خرداد ماه سال جاری، شهری دیگر به ۳ کارگروه تخصصی رسانه، پژوهش و نظارت تقسیم و قرار شد که مشخصا کارگروه نظارتی پیگیر اموری شود که موضوع بحث این جلسه است. در واقع قرار بود که این ۳ کاگروه به مثابه حلقههای یک زنجیره عمل میکردند، بخش پژوهش مشکلات و ضعفهای جامعه و شهر را به سطح میآورد، بخش نظارت رفع این مشکلات و بازخواست مسئولین را پیش میبرد و بخش رسانه نتیجه کار را به اطلاع مردم میرساند.
وی در ادامه بیان کرد: به رغم همه تلاشها ما از پشت پردههای سیاسی شورا اطلاع چندانی نداشتیم و حتی دسترسی به اطلاعاتی نظیر گزارشات کمیسیونهای شورای شهر تهران برای ما مقدور نبود. یعنی از آنجایی که ارتباط مستندی بین مصوبات و اطلاعات در دسترس نبود، ارائه اطلاعات کاملا صحیح دشوار بود، مثلا امکان ارزیابی نمایندگان شورا بر اساس انطباق عملکرد و وعده و وعیدهای انتخاباتی ممکن نبود.
نماینده دیدهبان شهری دیگر با ذکر اینکه عدهای مجموعه و نوع نگاه ما را خوشبینانه و بیش از حد امیدوارانه تلقی میکنند و به نوعی تلاشهای ما برای تغییر رفتار مدیریت شهری را عبث میدانند، گفت: اینجا نیستیم که از مدیران شهری درخواست کنیم بلکه ما به دنبال مطالبه و حتی ایجاد فشار بر مسئولان شورای شهر هستیم تا آنها را مجبور به پاسخگویی کنیم.
اسدالهنژاد در پایان صحبتهای خود دوری از انفعال و حفظ امید و ارتباط با سیستمهای مدیریتی را لازمه حرکت در مسیر اصلاح دانست و گفت: جستوجوی ابزارهای مشروع برای ایجاد فشار حق فعالان اجتماعی و شهری است؛ در بخش اجرایی برای اینکه از شورای شهر مطالبه کنیم باید حد و حدود و جایگاه آن، شرح وظایف، اثرگذاری و ارتباطات آن با سایر نهادها نظیر شهرداری یا سایر بخشها مشخص باشد تا بتوان در وقت مقتضی توپ را در زمین آنها انداخت، در غیر این صورت چنان که در مملکت ما رسم است داستان «کی بود؟ کی بود؟ من نبودم!» ایجاد شده و شورا نیزا از پاسخگویی شانه خالی میکند.