زبان در همه جهان یکی است و آن، فارسی است

روز سه شنبه 18 اسفندماه 94 به عیادت آقای دکتر میرشمس الدین ادیب سلطانی پزشک دانشمند و مترجم صاحبنظر و دقیق آثار بزرگ فلسفی رفتم و از بنیاد ملی نخبگان حضرات آقایان دکتر الستی و دکتر موسوی کوهپر و بعضی دیگر از همکارانشان آمده بودند و لوحی که در آن از مقام دانش و فضیلت آقای دکتر ادیب سلطانی ستایش شده بود با خود داشتند.

همکار و دوست گرامی آقای دکتر مصلح نیز که هر جا باشند وجودشان منشأ خیر است، حضور داشتند. با اینکه نگران حال دکتر ادیب سلطانی بودم، از اینکه فرصت دیدارشان پیش آمده بود، خوشحال بودم.

وقتی وارد اتاق بیمارستان شدم خوشحالیم بیشتر شد که دیدم ایشان لبخند بر لب دارند و این نشانه بازگشت سلامت بود. من و آقای دکتر ادیب سلطانی گرچه با یکدیگر چندان حشر و نشر نداشته ایم پیوند دل و جان‌مان از چهل سال پیش همواره محکم و استوار بوده است. به این جهت می‌دانستم که دکتر ادیب سلطانی هم اگر حال مساعدی داشته باشد -که خدا را شکر داشت- از این دیدار خوشحال می شود و ظاهراً چنین شد.

من می‌خواستم از بنیاد ملی نخبگان تشکر کنم که دو تن از معاونان و چندین تن از همکارانشان را فرستاده بود تا به کسی که در همه عمر با دانش و آزادگی به سر برده است ادای احترام کند ولی آقای ادیب سلطانی با ادبی که دارد جایی برای سپاسگزاری من باقی نگذاشت.

در ضمن سخن از دکتر ادیب سلطانی که با ادبیات جهان آشناست پرسیدم نظیر پیوندی که شعر فارسی با موسیقی دارد در شعر کدام مردم و سرزمین دیگر می توان یافت؟ او از قول دانشمندی گفت که زبان در همه جهان یکی است و آن زبان فارسی است و سپس ظاهراً برای اینکه حق عظیم شعر و ادب دیگر اقوام جهان را نادیده نگرفته باشد، ابیاتی از ایلیاد هومر (به زبان یونانی) خواند و ترجمه کرد تا ما خود آهنگین بودنش را حس کنیم.

سخنان خوب دیگری هم گفت. ما می خواستیم بیشتر با ایشان بمانیم اما نگران بودیم که مبادا خسته شوند. به این جهت این ملاقات بیش از نیم ساعت طول نکشید.

برای من روز سه شنبه روزی بسیار خوب بود. اگر رضایت و خرسندی ادیب سلطانی از این دیدار یکصدم خوشحالی من باشد او هم باید از ملاقات با جمع ما خوشحال شده باشد. امیدوارم و از خداوند منان مسئلت دارم که به ایشان شفا مرحمت فرماید و آثار و برکات وجودشان همچنان مستدام باشد.