سلام دانشگاه

در روزگاری نه‌چندان دور دانشجوشدن آرزویی بود که کمی برآورده شدنش سخت می‌نمود، اگرچه با کسب این عنوان نخستین سوال این بود که کدام دانشگاه قبول شده‌ای؟! اگر کسی دانشگاه مادر قبول شده بود، با لبخندی می‌گفت دانشگاه تهران، دانشگاه شریف یا دانشگاه‌های دیگر مادر، اما اگر کسی دانشگاه آزاد یا پیام‌نور قبول شده بود، خجل‌زده حرف می‌زد.

به گزارش عطنا، روزنامه شهروند در مطلبی که روز چهارشنبه 7 تیر ماه به چاپ رسانده به بررسی وضعیت علمی دانشگاه‌ها پرداخته است که در ادامه با یکدیگر می‌خوانیم.

در روزگاری نه‌چندان دور دانشجوشدن آرزویی بود که کمی برآورده شدنش سخت می‌نمود، اگرچه با کسب این عنوان نخستین سوال این بود که کدام دانشگاه قبول شده‌ای؟! اگر کسی دانشگاه مادر قبول شده بود، با لبخندی می‌گفت دانشگاه تهران، دانشگاه شریف یا دانشگاه‌های دیگر مادر، اما اگر کسی دانشگاه آزاد یا پیام‌نور قبول شده بود، خجل‌زده حرف می‌زد، انگار که از همان ابتدا فرقی بین این دانشگاه‌ها با سایر دانشگاه‌ها بود، شاید برای قدیمی‌بودن و شاید برای اسم و رسمی که داشتند، اما این دانشگاه‌ها اسم و رسمی را که دارند مرهون چه چیزی هستند.

 اسم و رسمی که مدیون افرادی هستند که در این دانشگاه تحصیل و  تدریس کرده‌اند، افرادی چون دکتر حسابی، دهخدا، دکتر بازرگان و معین. اما حالا با تعدد مراکز آموزشی نه خبری از پرسش‌هایی چون کجا قبول‌شده هستیم و نه سطح علمی دانشگاه‌ها، دانشگاه‌هایی که نقد‌های زیادی بر آنها وارد است و بسیاری از اساتید دانشگاه‌ها بر فزونی دانشگاه‌ها خرده می‌گیرند. اما افول سطح علمی دانشگاه‌ها موضوعی است که این روزها موافقان و مخالفان بسیاری دارد.

 عباسعلی صابری، استادیار دانشکده فیزیک دانشگاه تهران در گفت‌وگو با ایسنا از چشم‌انداز علمی دانشگاه‌ها سخن گفت و به تشریح کمبود‌های دانشگاه‌ها پرداخت. این استاد دانشگاه در این زمینه بیان کرد: «پیشرفت‌های چشمگیر علمی کشور در سطوح مختلف طی دهه‌های گذشته بر هیچ‌کس، ازجمله رقبای منطقه‌ای ما پوشیده نیست.

 این پیشرفت حتی در سطح علومی که در آن خیلی جوان هستیم، بسیار چشمگیر و در پاره‌ای موارد نیز قابل رقابت با بهترین مراکز علمی دنیا در آن زمینه است. اما از آن‌جا که ما اصالتا انسان‌های قانعی در زمینه کسب و توسعه علم و دانش نیستیم، هدف، بیان دوباره‌ این پیشرفت‌ها نیست، بلکه تکیه بر بخشی از کاستی‌هایی است که با حل آنها مسیر علمی کشور به سمت قطب علمی دنیا در قالب مرجعیت علمی هموارتر خواهد شد.» این گفته‌ها نشان از بی‌انگیزه‌بودن جوانان ندارد؟ یا کمبود رفاه دانشجویان؟ از دیگر سو بسیاری معتقدند که روزبه‌روز درحال پیشرفت علمی هستیم، اما جالب است که آن را مختص به دانشگاه‌های مادر می‌دانند.

 اما فارغ از همه مقولاتی که گفته شد، آیا دانشگاه‌هایی که روزی برای ورود به آنها باید از خواب و خوراک‌مان می‌زدیم، حالا هم با زیادشدن تعدادشان دیگر به چشم نمی‌آیند و همه به یک چشم نگاه‌شان می‌کنند و می‌گویند دانشگاه دانشگاه است! چه فرقی می‌کند کجا باشد؟ آیا این موضوع نشان‌دهنده مدرک‌گراشدن دانشجویان نیست؟ تعدد دانشگاه‌ها موجب افول علمی شده است؟