بازگشت به المپیک ۲۰۱۶؛ مردی که تفاوت‌ها را رقم زد

عطنا- اگر چند قدمی از المپیک پاریس و اتفاقاتش به عقب برگردیم، خالی از لطف نیست قهرمانی دراماتیک برزیل در المپیک ۲۰۱۶ ریو را هم مرور کنیم.
برزیل یکی از معدود تیم‌های ملی است که در عرصه بین المللی به همه چیز رسیده و می‌تواند ادعای بزرگی کند؛ اما این گزاره برای حال حاضری است که شما این را می‌خوانید. تا قبل از المپیک ۲۰۱۶ همیشه حسرت طلای المپیک فوتبال با برزیلی‌ها این طرف و آن طرف می‌شد.
البته برای برزیل که سرزمین فوتبال است، قرار نبود هیچ افتخاری تا ابد «حسرت» بماند و آن‌ها همیشه برای اینکه رویای‌شان رنگ واقعیت بگیرد خود را به آب و آتش هم زده‌اند؛ گواه این جمله هم نقره المپیک برزیل در سال‌های ۱۹۸۴ و ۱۹۸۸ و همچنین برنز المپیک در سال‌های ۱۹۹۶ و ۲۰۰۸ است؛ سال‌هایی که نفسشان به نفس مدال طلا خورد، اما بر گردنشان آویخته نشد.
اما المپیک ۲۰۱۶ ریو با همه المپیک‌ها برای آن‌ها فرق داشت؛ برزیل میزبان رقابت‌های المپیک بود و این برای بازیکنان فوتبال آن‌ها فرصت بی‌نظیری ایجاد می‌کرد تا بالاخره مدالی که چند باری از دست آن‌ها در رفته بود، حالا به چنگ بیاورند.
از طرفی فینال المپیک برای آن‌ها بازی حیثیتی محسوب می‌شد؛ تیم ملی برزیل یک سال پیش از المپیک در نیمه‌نهایی جام جهانی با نتیجه ۷-۱ مقابل آلمان به طور تحقیرآمیزی از دور رقابت‌ها کنار رفته بود و حالا وقتش رسیده بود تا برزیل در تورنمنت دیگری انتقام آن بازی را از ژرمن‌ها بگیرد.
اما مهم‌ترین عنصر برای قهرمانی برزیل در المپیک مرد ۲۴ ساله‌ای بود که تک گل برزیل را در دقایق قانونی فینال المپیک به ثمر رساند و آخرین ضربه پنالتی منجر به قهرمانی را به گل تبدیل کرد تا رسالتش را انجام داده باشد؛ او کاپیتانی بود که نمی‌خواست اسمش به لیست بلند بالای ستارگان برزیلی اضافه شود که در کسب مدال المپیک ناکام بودند. روماریو، ریوالدو، رونالدو و رونالدینیو بزرگانی بودند که با پیراهن تیم ملی کشورشان در کسب طلای المپیک ناکام بودند، ولی نیمار بازیکنی بود که توانست تفاوت‌ها برای تیمش رقم بزند.

بالاخره در ورزشگاهی که پرچم‌های زرد معروف برزیلی‌ها خودنمایی می‌کرد و جای سوزن انداختن نبود، این برزیل بود که پس از تساوی در دقایق قانونی و وقت‌های اضافه، سربلند از ماراتن ضربات پنالتی بیرون آمد و بازیکنانش برای مدالی که اولین بار به گردن آن‌ها آویخته می‌شد اشک شوق ریختند. گر چند قدمی از المپیک پاریس و اتفاقاتش به عقب برگردیم، خالی از لطف نیست قهرمانی دراماتیک برزیل در المپیک ۲۰۱۶ ریو را هم مرور کنیم.

برزیل یکی از معدود تیم‌های ملی است که در عرصه بین المللی به همه چیز رسیده و می‌تواند ادعای بزرگی کند؛ اما این گزاره برای حال حاضری است که شما این را می‌خوانید. تا قبل از المپیک ۲۰۱۶ همیشه حسرت طلای المپیک فوتبال با برزیلی‌ها این طرف و آن طرف می‌شد.

البته برای برزیل که سرزمین فوتبال است، قرار نبود هیچ افتخاری تا ابد «حسرت» بماند و آن‌ها همیشه برای اینکه رویای‌شان رنگ واقعیت بگیرد خود را به آب و آتش هم زده‌اند؛ گواه این جمله هم نقره المپیک برزیل در سال‌های ۱۹۸۴ و ۱۹۸۸ و همچنین برنز المپیک در سال‌های ۱۹۹۶ و ۲۰۰۸ است؛ سال‌هایی که نفسشان به نفس مدال طلا خورد، اما بر گردنشان آویخته نشد.

اما المپیک ۲۰۱۶ ریو با همه المپیک‌ها برای آن‌ها فرق داشت؛ برزیل میزبان رقابت‌های المپیک بود و این برای بازیکنان فوتبال آن‌ها فرصت بی‌نظیری ایجاد می‌کرد تا بالاخره مدالی که چند باری از دست آن‌ها در رفته بود، حالا به چنگ بیاورند.

از طرفی فینال المپیک برای آن‌ها بازی حیثیتی محسوب می‌شد؛ تیم ملی برزیل یک سال پیش از المپیک در نیمه‌نهایی جام جهانی با نتیجه ۷-۱ مقابل آلمان به طور تحقیرآمیزی از دور رقابت‌ها کنار رفته بود و حالا وقتش رسیده بود تا برزیل در تورنمنت دیگری انتقام آن بازی را از ژرمن‌ها بگیرد.

اما مهم‌ترین عنصر برای قهرمانی برزیل در المپیک مرد ۲۴ ساله‌ای بود که تک گل برزیل را در دقایق قانونی فینال المپیک به ثمر رساند و آخرین ضربه پنالتی منجر به قهرمانی را به گل تبدیل کرد تا رسالتش را انجام داده باشد؛ او کاپیتانی بود که نمی‌خواست اسمش به لیست بلند بالای ستارگان برزیلی اضافه شود که در کسب مدال المپیک ناکام بودند. روماریو، ریوالدو، رونالدو و رونالدینیو بزرگانی بودند که با پیراهن تیم ملی کشورشان در کسب طلای المپیک ناکام بودند، ولی نیمار بازیکنی بود که توانست تفاوت‌ها برای تیمش رقم بزند.

بالاخره در ورزشگاهی که پرچم‌های زرد معروف برزیلی‌ها خودنمایی می‌کرد و جای سوزن انداختن نبود، این برزیل بود که پس از تساوی در دقایق قانونی و وقت‌های اضافه، سربلند از ماراتن ضربات پنالتی بیرون آمد و بازیکنانش برای مدالی که اولین بار به گردن آن‌ها آویخته می‌شد اشک شوق ریختند.