«ای بی‌خبر بکوش که صاحب خبر شوی»...

قلم و نوشته از بزرگ‌‏ترین نعمت‏‌هاى الهى است تا جایی که خداوند در قرآن کریم به آن سوگند خورده است، قلم وسیله‌ای است که با آن حوادث و اتفاقات دور از انظار و معانی نهفته در درون دل‌ها ضبط می‌شود. خبرنگاران با قلمی رسا و بیانی شیوا، مسئولیت خدمت به مردم را برعهده دارند و شایسته است که یک روز از سال را به پاس قدردانی به فکر این قشر زحمت‌کش بوده و درصدد رفع موانع و مشکلات آنها برآییم.  

سارا رحیمی- عطنا؛ «ای بی‌خبر بکوش که صاحب خبر شوی»؛ خبر، واژه‌ای آشنا و شناخته شده برای همه مردم است، از هنگام بیدار شدن از خواب تا به هنگام شب و رفتن در رختخواب، همواره گوش‌های‌مان آماده شنیدن اخبار و اطلاع‌یابی از محیط پیرامون‌مان است. در حال حاضر نیز به برکت حضور گسترده شبکه‌های اجتماعی در زندگی روزمره، این روند، سرعت بیشتری یافته و تمام لحظات زندگی خود را در سیطره اخبار سپری می‌کنیم. اما آیا به همان اندازه که با این واژه آشنایی داریم با نگارنده آن نیز آشنا هستیم؟

17 مرداد، سالروز شهادت شهید محمود صارمی، خبرنگاری که در شهر مزار شریف افغانستان به دست طالبان به شهادت رسید، بهانه‌ای است تا با این حرفه و مشقت‌هایی که خبرنگاران با آن دست و پنجه نرم می‌کنند، آشنا شویم تا شاید اسباب قدردانی از صاحبان این حرفه مقدس فراهم شود.

خبرنگاران دیده‌بانان جامعه هستند که با عشقی سرشار و ذهنی بااستعداد و ذوقی وصف‌ناپذیر در پی رویدادها می‌دوند تا آنها را در معرض دید همگان قرار ‌دهند، رویدادها را موشکافی می‌کنند، تحلیل و تفسیر می‌کنند تا مردم را از محیط پیرامون خود باخبر سازند و از سوی دیگر مسئولان کشور را با مشکلات و سخن‌های مردم آشنا می‌کنند.

خبرنگاران در همه جا از مراسم شادی گرفته تا میدان‌های جنگ و خونریزی حضور دارند. آنها عاملان اصلی توسعه یک جامعه هستند، توسعه یک جامعه زمانی میسر می‌شود که معضلات و مشکلات سیستم‌ها و نهادها ریشه‌یابی شود که خبرنگاران می‌توانند با کشف مشکلات و پیگیری راه‌حل‌های آن در جهت حل آنها برآیند اما رسیدن به چنین هدفی در سایه آموزش اصول اخلاقی و اخلاق حرفه‌ای و همچنین برداشتن موانع در مسیر آنها محقق می‌شود. باید شرایط را به گونه‌ای برای آنها فراهم کرد که بتوانند فارغ از هرگونه نگرانی و دلهره با اطمینانی قلبی و با صداقتی راستین، مسیر اصلی خود، یعنی خدمت به منفعت عموم را طی کنند.

خبرنگاران با تیزبینی خود در پی شناخت پیرامون و درصدد آگاه کردن و هشیاری مردم برمی‌آیند، آنها تمام دغدغه خود در تمام شبانه‌روز را در همین راه سپری می‌کنند، آنها وجدان بیدار جامعه هستند که نسبت به تمام مسائل اطراف خود واکنش نشان می‌دهند، با این حال آنها در بیان مشکلات خود نمی‌نویسند، از نداشتن بیمه و دستمزد پایین گرفته تا خودسانسوری که آفت اصلی این حرفه است. خبرنگار مانند مادری است که تمام هم و غم‌ش، مشکلات فرزندان است فارغ از اینکه کسی از مشکلات در دل او باخبر باشد، همین نشنیده شدن و نادیده گرفتن مشکلات خبرنگار به مروز زمان مانند موریانه، استعداد و ذوق او را نابود می‌کند.

اما در کنار همه این مشکلات، آنچه که از خبرنگاران انتظار می‌رود، چیزی جزء تعهد، صداقت، بی‌طرفی، حق‌گویی و در نظر گرفتن منفعت عمومی نیست، آنها چشم و گوش مردم و پل ارتباطی بین مردم و مسئولان هستند بنابراین باید به کشف حقیقت‌ها بپردازند.