حادثه «آتنا» و رنج کودکان ایران

«اتفاقی که برای آتنا اصلانی در پارس آباد واقع شده  است اولین و آخرین این نوع حوادث تلخ برای دختران کودک ایران زمین نخواهد بود.سال ١٣٩٣ پرونده تجاوز یک مجرم به ٩ دختر خردسال بود و سپس در سنقر کلیایی و شیراز و ورامین برای دختران خردسال همین داستان دردناک شکل گرفت ، ظاهرا تراژدی تلخ تجاوز به دختران خردسال در ایران تمامی ندارد و این امر بیشتر بر می‌گردد به ضعف قوانین ، فقدان جرم‌انگاری، عدم تصویب قوانین حمایت کننده از کودکان، عدم حمایت دستگاه قضایی از حقوق کودکان در فرایند رسیدگی قضایی، نبود پلیس خاص کودکان، وجود ناهنجاری‌های اجتماعی گسترده، عدم آموزش این مباحث به کودکان، فقدان شناسه خاص مجرمین جنسی، عدم نظارت کافی بر چنین مجرمینی و بسیاری موارد دیگر از جمله عدم رسیدگی جدی به دعاوی کودک آزاری در ایران را می‌توان نام برد.

حادثه آتنا بیشتر مرگ سرمایه‌های اجتماعی در ایران و زنگ خطری برای خانواده‌هاست؛ از دیگر سو مساله این است که علیرغم تمامی این سخنرانی های مذهبی و تریبون های مختلف چرا هر از چند گاهی چنین حوادث تلخی برای کودکان دختر ایران رخ می‌دهد؟ آیا ضعف کارکرد نهادهای مسوول یا ضعف قوانین منشاء تولید چنین جرایمی است؟ واقعیت مساله این است که پدیداری چنین جرایمی بیشتر به آسیب‌ها و ناهنجاری‌های اجتماعی، ضعف قوانین، عدم پذیرش واقعیت‌های اجتماعی، عدم توجه به حقوق کودکان و ضعف قوانین حمایت از کودکان، عدم آموزش حقوق کودکان، فقدان تشکیل شناسه چنین مجرمینی، عدم اطلاع‌رسانی به شهروندان و النهایه عدم درک واقعیت‌های موجود در جامعه است. بیشتر این مجرمین متاهل و خود دارای فرزند هستند  اما تمایل به آزار جنسی و خشونت علیه کودکان که بیشتر منتج به جنایت می‌شود بیشتر یک بیماری حاد اجتماعی است که چنین بیمارانی در جامعه رها شده‌اند. و این زنگ خطری برای دیگر آتناها خواهد بود.تمامی این‌ها رنج‌های کودکان ایران بشمار می‌رود. اگر کنوانسیون حقوق کودک عام و در تمامی کتب مدارس منتشر می‌شد و قوانین حمایتی از کودکان تصویب می شد که حالت بازدارندگی ستم وارده به کودکان را می‌داشت شاید اکنون آتنا زنده می‌بود و چنین اتفاقی نمی‌افتاد، مرگ و حادثه دلخراش آتنا نشان از ضعف قوانین و کوتاهی و نقض قوانین جاری کشور در حوزه  کودکان است.»