روشنفکران ایرانی بی‌تاریخ‌اند

سلسله جلسات «سیر تطور روشنفکری در ایران» روزهای یکشنبه با ارائه استاد شهریار زرشناس و به همت باشگاه هنرپژوهان جوان در سرای شهید آوینی پژوهشگاه فرهنگ و اندیشۀ حوزۀ هنری برگزار می‌شود. گزارش پیش ‌رو مشروح جلسۀ اول این سلسله نشست‌هاست.

به گزارش عطنا به نقل از روزنامه صبح‌نو در این جلسه ابتدا زرشناس پیرامون کلمۀ روشنفکر و ریشه‌یابی آن صحبت کرد: روشنفکر، در اصطلاح عام، به‌عنوان مفهومی مثبت شناخته می‌شود، اما در معنای تخصصی کلمه، لزوماً این‌طور نیست. این کلمه، در واژۀ inlightment به معنای روشنی و روشنگری ریشه دارد. معادل آن در زبان روسی، واژه انتلکتوئل است که از واژه لاتین intelligence به معنای خرد روشن گرفته شده است.

او سپس به ریشۀ تاریخی این مفهوم پرداخته و در ادامه یادآور شد: از قدیم، افرادی تحت عنوان حکیم، فیلسوف، شاعر، پیامبر و... وجود داشته‌اند، اما روشنفکر، پدیده‌ای جدید بود که در غرب مدرن ظهور کرده و مختصات خود را داشت.

از منظر زرشناس روشنفکران به‌نوعی وظیفۀ ترجمۀ آراء فلاسفه را برای مردم عامی دارند، آن‌ها نظریه‌پردازند، اما عمق نظری و ژرف‌اندیشی و گوشه‌نشینی فلاسفه را ندارند و مانند فلاسفه به مسائل عمیق و انتزاعی نمی‌پردازند، بلکه وظیفۀ استخراج و پرداخت ایدئولوژی‌ها از فلسفه‌های مادر را دارند. روشنفکران با مسائل روز پیشرفته و در متن حوادث‌اند. مدام در حال سازمان دادن مردم و سیستم‌سازی‌اند. به‌جای کتب قطور، در بستری متفاوت، یعنی با مقالات در روزنامه‌ها یا با ژانری جدید در ادبیات به نام رمان، اندیشۀ خود را ارائه می‌دهند. آن‌ها در مقام روزنامه‌نگار، رمان‌نویس، ایدئولوگ، رهبران سیاسی و اساتید دانشگاه ظاهر می‌شوند.

به نظر این استاد دانشگاه، روشنفکری پدیده‌ای است که ظهور و تکوین آن ریشه در غرب مدرن و در قرن 18، یعنی دورۀ روشنگری دارد. غرب مدرن، دوره‌ای است که در آن، همراه با پیدایش تعداد زیادی ایدئولوژی مفاهیمی مثل حقوق بشر، اندیشه ترقی، تکنیک مدرن، تفسیر تازه‌ای نیز از انسان، در قالب مدرنیته ارائه می‌شود.

انسانی جدید با جهان‌بینی جدید و ذائقۀ فرهنگی هنری متفاوت پدیدار می‌شود و همزمان با ظهور سرمایه‌داری، رویکرد او به مناسبات اقتصادی- سیاسی شکل تازه‌ای می‌یابد.