تکرار موفقیت دوره قبل المپیک، خیلی سخت است / لابی‌گری مافیای جهانی در المپیک

صابر نصیب‌علی، عطنا ــ همه ما این ضرب‌المثل را شنیده‌ایم که عقل سالم در بدن سالم است. اما صرف‌نظر از اینکه کدام بر دیگری مقدم است و با احترام به تمام کسانی که ناخواسته، از داشتن هم زمان این دو موهبت الهی بی‌بهره‌اند، امروز، هم‌صحبت کسی می‌شویم که هر دو ویژگی‌را با هم داراست. کسی که هم در علم سرآمد است، هم قله‌های ورزش جهانی را فتح کرده‌است؛ افشین بیابانگرد، قهرمان نام‌آشنای کشتی فرنگی که مدال طلای جام جهانی؛ مدال برنز قهرمانی جهان و مدال‌های رنگارنگ زیادی را در کارنامه خود دارد. بیابانگرد در دانشگاه علامه طباطبائی در مقطع دکترای رشته مدیریت ورزشی، گرایش مدیریت راهبردی تحصیل می‌کند. او که خاطره‌انگیزترین مدال خود را، مدال برنز قهرمانی جهان ازبکستان می‌داند، در این گفت‌و‌گو، درباره بخش‌هایی از زندگی خود، تفاوت دانشگاه تهران با دانشگاه علامه طباطبائی، لابی‌گری مافیای جهانی در المپیک و به ویژه چگونگی تحصیل و ورزش حرفه‌ای در کنار هم، سخن می‌گوید.

* آقای بیابانگرد، شما هم در حوزه علمی فعالیت می‌کنید و هم در حوزه ورزشی و این دو را کنار هم پیش برده‌اید. طی کردن این مسیر چه سختی‌هایی برای شما داشته است؟

قبل از ورود به دانشگاه در سال 1385 مدال آسیایی داشتم و جزو تیم ملی جوانان بودم. دانشگاه را با تیم ملی جوانان شروع کردم. در کنار تحصیل به ورزش قهرمانی هم می‌رسیدم. این دو در کنار یکدیگر خیلی سخت است؛ هماهنگی حضور در کلاس‌های دانشگاه و تمرینات کشتی، کار آسانی نیست. از طرفی تفاوت کشتی با دیگر رشته‌های ورزشی در آن است که کشتی‌گیران تیم ملی، از دوازده ماه سال، ده ماه در اردوی تیم ملی هستند. زمان حضور در این اردوها نیز به این شکل است که معمولا 15 روز تمرینات تیم ملی و چهار روز استراحت در پی دارد. تنها در مهر و آبان ماه اردو وجود ندارد. اما با تمام این سختی‌ها، برای داشتن آینده‌ای روشن، باید به داشته‌های علمی خود افزود و چاره‌ای جز تحمل این سختی‌ها نیست.

* با توجه به اینکه شما هم فضای دانشگاه تهران و هم دانشگاه علامه طباطبائی را تجربه کرده‌اید، تفاوت‌های این دو دانشگاه را چطور می‌بینید؟

من هشت سال در دو دوره کارشناسی و کارشناسی ارشد، تحصیل کردم و نزدیک یک سال و نیم است که در حال تحصیل در دوره دکترای دانشگاه علامه هستم. دانشگاه تهران دانشگاهی است که از لحاظ وسعت، فراگیری، قدمت و اصطلاحاً «برند» بودن، قابل مقایسه با دانشگاه‌های دیگر نیست ولی از لحاظ آموزشی، استادان و ارائه خدمات به دانشجویان اگر این دو دانشگاه هم تراز و هم ردیف نباشند؛ دانشگاه علامه بالاتر نیز است. همچنین به دلیل نزدیکی به کمپ تیم ملی و استادان خوب دانشگاه علامه، از حضورم در این دانشگاه راضی هستم.

* از لحاظ امکانات ورزشی این دو دانشگاه را چطور ارزیابی می‌کنید؟

دانشگاه تهران از نظر امکانات ورزشی، در موقعیت بالاتری قرار دارد و این هم به خاطر قدمت طولانی آن است.

* به خاطر ملی پوش بودن و قهرمانی‌هایی که دارید، برای شما امتیاز خاصی در دانشگاه قائل می‌شوند؟

نه. دکتر هنری، دکتر شهلایی و دکتر غفوری نسبت به من و دیگر ورزشکاران قهرمانی که در علامه حضور دارند، همیشه لطف داشتند. اما به صورتی نیست که امتیاز خاصی نسبت به قهرمانان قائل شوند. بلکه برخوردها به نوعی است که بتوانیم همراه با ورزش، به تحصیل هم بپردازیم. این عزیزان کمال تشکر دارم.

* شما فضای کدام دانشگاه را برای تحصیل و ورزش در کنار هم را بهتر می‌بینید؟

به نظرم برای ورزشکاری که می‌خواهد در کنار ورزش قهرمانی، به تحصیل علم هم بپردازد، تحصیل در دانشگاه علامه مناسب‌تر از دانشگاه تهران است.

* یک بدشانسی آوردید و سهمیه بیشترین کشتی‌گیر برای یک کشور، از هفت نفر به شش نفر تقلیل پیدا کرد. دوست داریم در این‌باره توضیح خود شما را بشنویم که چرا این اتفاق رخ داد و شما با این مسئله چگونه برخورد کردید؟

دو سال پیش بحثی درباره حذف رشته کشتی از المپیک بود. به هر حال کشتی همچنان در المپیک ماندگار شد. قبلا در المپیک هر کشور می‌توانست هفت وزن داشته باشد. در سه سال اخیر کشتی هشت وزن شد و قرار بود که همین تعداد وزن نیز در المپیک حضور یابد. شورای بین‌المللی المپیک اعلام کرد که ما نمی‌توانیم سهمیه‌ها را افزایش دهیم بنابراین دو وزن از آزاد و دو وزن از فرنگی کم کردند و به جای آن سهمیه کشتی بانوان را افزایش دادند. یعنی شش وزن آزاد، شش وزن فرنگی و شش وزن برای کشتی بانوان مقرر شد و برای کم کردن دو وزن، قرعه کشی شد. یکی از قرعه‌ها، وزن من، 71 کیلوگرم بود. بنابرین این دو وزن را از المپیک حذف و به جای آن مسابقه جهانی برای آن‌ها جایگزین کردند که سه ماه بعد از المپیک، در کشور مجارستان برگزار می‌شود.

* از میان مدال‌های رنگانگ زیادی که برای ملت ایران به ارمغان آورده‌اید، خاطره انگیزترین، دلچسب‌ترین و زیباترین آنها به نظر خودتان کدام مدال است؟

تیم ملی ایران بعد از هشتاد سال در سال 2014 در تاشکند ازبکستان توانست برای اولین بار از لحاظ تیمی قهرمان دنیا شود در این میان مدال برنز من در کنار طلای سوریان، نقره نورزی و برنز قاسم رضایی نقش تاثیرگذاری برای رسیدن به این موفقیت داشت. برای دست‌یابی به این موفقیت، سالیان سال همت و تلاش شده بود  و برای تکرار این حماسه خیلی چیزها باید دست به دست هم دهد. فکر می‌کنم خوش‌رنگ‌ترین و خاطره انگیزترین مدال برای من به خاطر قهرمانی تیم ملی ایران، همین باشد.

* با توجه به اینکه تیم ملی کشتی فرنگی در المپیک حضور پیدا می‌کند، شرایط امسال را چطور ارزیابی می‌کنید به نظرتان موفقیت دوره قبل قابل تکرار است یا نه؟

کشتی ورزش بی‌رکودی است و نمی‌توان چیزی را از قبل پیش‌بینی کرد. دوره قبل کسی انتظار مدال نداشت. تیم ملی سه مدال طلا به دست آورد. بنابراین انتظارات از تیم ملی بسیار بالا رفت و این شرایط را سخت کرده است. بچه‌های تیم ملی خیلی تلاش می‌کنند و در دروه آخر تمریناتشان هستند. سختی این دوره به خاطر انتظار بالای مردم از تیم ملی کشتی فرنگی است. چرا که اگر سه مدال طلا، به دو مدال کاهش یابد، ناشی از اُفت کشتی فرنگی دیده خواهر شد. ولی واقعیت این است که تکرار موفقیت دوره قبل، خیلی سخت است.

* تاثیرگذارترین عامل دست‌یابی به موفقیت در المپیک، حتی بهتر از دوره قبل از دید شما چیست؟

در این مقطع زمانی کم، نسبت به آغاز مسابقات خیلی اتفاقات ممکن است رخ دهد؛ مانند مافیا و لابی‌گری که در سطح جهانی وجود دارد. که شاید همچون دوره گذشته، این اتفاقات مانعی برای دستیابی ما به مدال شوند. شانس قرعه خوب، سر وزن بودن کشتی‌گیر‌ها و عواملی از این دست، همگی مهم هستند.

* در پایان چه توصیه‌ای برای دانشجویان و جوانان، در خصوص تحصیل و در کنار آن ورزش حرفه‌ای دارید؟

دانشجویان قدردان این دوره تکرارناپذیر باشند. بخصوص در مقطع کارشناسی که کمتر درگیری‌های ذهنی شغلی وجود دارد. من در دوره کارشناسی همیشه به فکر کسب علم و مهارت بودم. امیدوارم دانشجویان صرفاً به دنبال گذران این دوره نبوده و در فکر تامین آینده شغلی و عملیاتی کردن آموخته‌های دوران دانشجویی نیز باشند. من معتقدم ورزش کردن سرمایه‌گذاری برای سلامتی است. می‌توان بل ورزش کردن، به جای هزینه کردن برای درمان، سلامتی خود را بیمه کرد. خوش بختانه شاهد آن هستیم  که به دلیل افزایش تمایل به داشتن ظاهری بهتر، گرایش به ورزش بیشتر شده است!