از تهاجم به قره باغ تا طمع اشغال سیونیک

عطنا - پیشروی و تحرکات غیرانسانی رژیم باکو درجهت رسیدن به مطامع غیرقانونی و متجاوزانه در منطقه ی قفقازجنوبی که با پشتیبانی مستقیم از سوی ترکیه و اسرائیل در جریان است، وارد فصل تازه ای شده است و به گستاخی های «الهام علی اف» درمنطقه افزوده است.

زنگ خطر خفگی ژئوپولیتیکی ایران مدتهاست به صورتی جدی به صدا درآمده است؛ و بارها ازسوی رسانه های گوناگون و تحلیل گران آن، نسبت به پیامدهای ناگوار تشکیل مثلثِ شومِ باکو، ترکیه، اسرائیل و تجاوزهای مادی و معنوی این مثلث به حقوق ملی و تمامیت ارضی همسایگان و سایر ساکنان منطقه، هشدار داده شده است. رزمایش های چندین روزه ی نیروهای مسلح جمهوری اسلامی ایران در مهرماه ۱۴۰۱ درمنطقه ی عمومی ارس، ازجمله نصب پل شناور روی این رودخانه، پیامی آشکار را به گوشِ باکو و تل آویو و آنکارا رساند.

پیامْ این که، ایران با تکیه برقدرت بالای نظامی خود، هیچ تغییری را به لحاظ ژئوپولیتیکی نمی پذیرد و چنین اجازه ای را نخواهد داد. درهمین زمان بود که مثلث مذکور، تندروی های خود را کاهش داد و به اصطلاح «ماست ها را کیسه کرد». اما برکسی پوشیده نبوده و نیست که این عملیات و آن عقب نشینی ها، پایان ماجرا نبوده و نخواهد بود.

بنابراین، اشغال منطقه ی سیونیک و در پی آن، بستن مرز بین ایران و ارمنستان را باید همچنان هدف اصلی آنان و یکی از بازترین پرونده های این منطقه دانست. مصداق و مؤید این ادعا، سخنان تازه ی اردوغان در بازگشت از جمهوری باکو در خرداد ماهِ ۱۴٠۲ می باشد. چه این که، اردوغان اذعان داشت: « درباره ی بازگشایی زنگه زور، مشکل ما با ارمنستان نیست و مشکل ما در این خصوص با ایران است.» باری! با در کنارهم چیدن تکّه های این پازل، می توان نتیجه گرفت که مثلث باکو، آنکارا، تل آویو وقتی به نتیجه رسیدند که به لحاظ نظامی، شهامتِ پذیرفتن ریسکِ تقابل احتمالی باکو با ایران را نخواهند داشت، با حمله به منطقه ی استپاناکرت(خان کندی) و بارش گلوله به روی کودکان و غیرنظامیان آنجا، نشان دادند که به نوعی از گروگان گیری روی آورده اند تا با استفاده از این اهرمِ فشار، ارمنستان را در منگنه ی تاخت زدن سیونیک درقبال دادنِ امتیازاتی برای ارامنه ی بی گناه در استپاناکرت(خان کندی) قراردهند.

همان گونه که اردوغان دو روز پیش در مجمع عمومی سازمان ملل عنوان نمود: «حمله ی نظامی آذربایجان به منطقه ی قره باغ، تازمانی که کریدور زنگه زور به دست نیامده ادامه خواهد داشت.» بنابراین، کوتاه سخن و نتیجه این که، این حملات، به ظاهر برای بازپس گیری قره باغ، اما به واقع پوششی موذیانه برای اهدافی گسترده تر، ازجمله اشغال سیونیک و ایجاد دالانِ تورانی/زنگه زور، و ایجاد خفگی ژئوپولیتیکی در ایران است.

نویسنده: نیما عظیمی