دوری از قرآن جبهه حسینی را یزیدی می‌کند

عطنا - دومین سخنرانی امام حسین(ع) در روز عاشورا هنگامی بود که دو سپاه در وضعیت درگیری کامل و جنگ قرار گرفته بودند و تلاش‌های امام(ع) در بازدارندگی آنان از آغاز به جنگ، بی‌ثمر بود، اما با این حال به عنوان آخرین اتمام حجت، هنگامی که عمر سعد سپاهیانش را آرایش جنگی داد و آنان امام(ع) را از هر سو محاصره کرده بودند، حضرت بیرون آمد و از آنان خواست تا ساکت شوند و چون نپذیرفتند فرمود: «وای برشما چه می‌شود که خاموش شوید و سخنانم را بشنوید؟ من فقط شما را به راه رشد و صلاح دعوت می‌کنم». 

یاران عمر سعد یکدیگر را سرزنش کردند و به هم گفتند: خاموش شوید. آنگاه امام(ع) سخنرانی سرزنش‌آلود و عتاب‌آمیزی فرمودند که برای پرهیز از طولانی شدن، به منتخبی از سخنان امام (ع) اشاره می‌شود. امام(ع) فرمودند: «مرگ بر شما باد ای جماعت و اندوه‌گران! ما را با شور وشعف به یاری طلبیدید و ما شتابان به ندای شما پاسخ دادیم، اکنون شمشیری را که به خاطر ما برعهده داشتید، به روی خود ما کشیده‌اید و آتشی را که برای دشمن مشترک آماده کرده بودیم، بر جان ما افروخته‌اید، دوستدار دشمن و دشمن دوستان خود شده‌اید، بدون آنکه عدل و دادی در بین شما بر پا دارند یا امیدی به خیر آن‌ها داشته باشید. نفرین و نابودی برشما باد. ای تارکان قرآن و ای تحریف‌کنندگان کلام و ای گروه گناهکار و ای وسوسه‌های شیطان و ای خاموش‌کنندگان سنت‌ها، آگاه باشید اینک زنا زاده زنازاده مرا بین دو راه قرار داده، بین شمشیر و ذلت و هیهات منا الذله و چه دور است از ما ذلت، نه خدا آن را از ما نمی‌پذیرد و نه رسول خدا و مؤمنان و دامن‎هایی که پاک و پاکیزه ماندند و مردان غیور و جان‌های تسلیم‌ناپذیر، آنان هرگز از ما نمی‌پذیرند که طاعت لئیمان را بر شهادت‌گاه کریمان ترجیح دهیم».

امام(ع) در پایان سخنرانی دستانش را به سوی آسمان بالا برد و فرمود: «خدایا باران آسمان را از آنان بازدار و سال‌هایی چون سال‌های یوسف بر آنان مقدر فرما و غلام‌ ثقیف را بر ایشان چیره گردان تا شرنگی تلخ به کامشان کند که ما را تکدیب کردند و واگذاشتند. پروردگار ما، تنها تو هستی، بر تو توکل کردیم و به سوی تو باز می‌گردیم».

تحلیل سخنان امام(ع) در بحبوحه جنگ، سخنانی که امام سخنان است و فرامکان و فرا زمان

شروع امام(ع) با نفرین و لعنت و مرگ بر سپاهیان عمرسعد و یزید بود. اسلام، فقط رحمانی نیست، بلی! اسلام رحمان و رحیم و عطوف و مهربان است، اما نه نسبت به کسانی که به مبارزه و تهاجم فرهنگی، اقتصادی و سیاسی و اجتماعی علیه اساس دین و مکتب و انقلاب و نظام و آب و خاک تو برخاسته‌اند. هیچ آدم عاقلی گرگ درنده و افعی کشنده را به خانه خود راه نمی‌دهد و یا با آن‌ها طرح دوستی نمی‌ریزد.

فقدان تحلیل درست، دنیازدگی، نشناختن جبهه خودی و دشمن، ترس و زبونی، همرنگ جماعت شدن، رفاه‌زدگی و اشرافی‌گری، مشخص نکردن مرز خودی و دشمن، دوپهلو حرف زدن و میانه حق و باطل راه رفتن، نشناختن خود و نشناختن فرهنگ خودی، فقدان هدف روشن از زندگی، منفعت‌طلبی، ساده‌لوحی، فریبکاری و فریب دادن و فریب خوردن، همراهی با شهوات و هوس‌های درونی و بیرونی، غرق شدن در لذت‌های زودگذر، حسادت، کینه، باندگرایی و جناح‌طلبی، پيمان‌شکنی، مکر و خدعه و مسایلی از این دست، چه فردی یا گروهی یا اجتماعی آسیب‌های خطرناکی است که امروزه در جامعه، در محیط کار، در جمع‌های کوچک خانوادگی، در گروه‌های دوستی، دور و بر همه ما وجود دارد و کم و بیش ما این فضاها را دیده‌ایم.

این آسیب‌ها که امروزه به کمک فضای مجازی و شبکه‌های اجتماعی با سرعت و تنوع زیاد تولید و بازتولید می‌شوند، می‌تواند آرام آرام فضای ذهنی و اجتماعی فرد و جامعه را اشغال کند و فرد و گروه و جماعتی که دیروز جهادگر عرصه‌های دفاع مقدس بودند، دیروز یاری از یاران امام خمینی(ره) یا جوانمردانی باغیرت در میدان‌های فرهنگی و سیاسی و اقتصادی و علمی بودند را به راحتی و به سهولت به عنصری در خدمت فرهنگ و تمدن نظام سرمایه‌داری آمریکا و جبهه دشمنان قسم خورده درآورد و می‌تواند ناامیدی، یأس اجتماعی، پرخاشگری و رفتارهای ضد اجتماعی و وندالیستی را رواج دهد. 

می‌بینیم‌ و می‌شنویم کسانی که تا دیروز از افتخارات علمی یا فرهنگی و یا سیاسی جامعه و مردم خود بودند ولی به ناگاه خبر همکاری و جاسوسی آنان به نفع دشمنان منتشر می‌شود. یا دسته‌ای دیگر را که تا دیروز در جبهه نظام و انقلاب و رهبری و مردم بودند، اما امروزه با توجیهاتی شیطان‌پسند خود را همراه رسانه‌ای معاند و رسانه‌های آمریکایی، انگلیسی کرده‌اند و رودرروی نظام و انقلاب و رهبری و منافع و مصالح ملی کشور قرار گرفته‌اند. در فضای مجازی و در موقعیت‌هایی که دارند، گویی کاری به جز تضعیف نظام و رهبری و خیانت به مردم و به آب و خاک خود ندارد. 

در برخی احادیث در مورد شرایط فوق حساس و پیچیده اجتماعی و سیاسی و فرهنگی دوره آخرالزمان آمده است که فرد، صبح از منزل خود خارج می‌شود؛ در حالیکه مؤمن و در صف موحدان و امام حسینی است، اما شب وارد منزل می‌شود؛ در حالیکه کافر است و در صف دشمنان خدا قرار دارد و پناه بر خدا از شدت و سرعت و گستره و تنوع و جلوه‌های زیبا و دهن‌‌پرکن و چشم خیره‌کن پر و بال‌های شیطان که همه فضای ذهنی و اجتماعی و خانوادگی و شغلی را به لطف فناوری‌های اطلاعاتی و ارتباطی و شبکه‌های ماهواره‌ای پر کرده است.

همان‌گونه که امام حسین(ع) فرمودند، قرار بود کسانی که در روز عاشورا برای مقابله و کشتن ایشان آمده‌اند، برای یاری و همراهی و حمایت از امام(ع) که خود دعوت کرده بودند، به مقابله با یزید عمل کنند، اما درست معادله برعکس شد، چرا و چگونه ؟ و آیا من و شما امروزه می‌توانیم به خودمان اطمینان داشته باشیم که همانند کوفیان عمل نکنیم و خدای ناخواسته در صف یزدیان زمانه قرار نگیریم‌؟ 

امام حسین(ع) به برخی از مهمترین عوامل مبنایی که سبب می‌شود افراد، گروه‌‎ها، خواص و عوام از جبهه حق و امام حسینی به جبهه باطل و یزیدی کشانده شوند، اشاره می‌فرمایند و آن عبارت است از دوری از قرآن، فاصله گرفتن از معارف و فرهنگ قرآنی و ترک آن، تحریف و استحاله سنت و توجیه‌گری سخنان بزرگان و پیشوایان. امروز هم در جامعه داریم کسانی که با تحریف اندیشه امام خمینی(ره) رو در روی انقلاب خمینی قرار گرفته‌اند و با تحریف و استحاله اهداف انقلاب و نظام رو در روی انقلاب و نظام قرار گرفته‌اند. 

 شهادت، فرهنگ شکستن قدرت‌های به ظاهر زوال‌ناپذیر است.‌ امام حسین(ع) با بیان اینکه با زر و زور و تزویر دستگاه خلافت وقت، یزید فاسق و فاجر و با تحمیق و بی‌ارادگی و تسلیم مردمی که دعوت‌گر امام‌ بودند، اما اکنون از قاتلان امام شده‌اند برای ایشان تنها دو راه بیشتر وجود ندارد، یا ذلت سازش و تأیید حکمرانی آل سفیانی و آل معاویه و کسی مانند یزید یا شهادت. از کسی که خود پرورش یافته مستقیم پیامبر(ص) و علی(ع) و زهرا(س) و دیگر پاکان است، هزاران هزار فرسنگ‌ دور است که تسلیم سازش شود و یا گشودن فرهنگ شهادت و تسلیم شدن در برابر امر الهی که صد البته شهادت را انتخاب فرمودند و پیروی حق بر باطل را تا پایان تاریخ تضمین کردند.