سلامی به احترام پاسداران سلامت کشور

در قدیم طاعون و وبا بیشتر قربانی می گرفت. در زمان جنگ جهانی دوم(در سال ١٣٢١) تیفوس به تهران آمد و بلای جان هزاران نفر شد. این بیماری ها می آمدند و مصیبت به بار می آوردند ولی اکنون به جای آنها ویروس های سارس و مرس و کرونا ناگهان و ناخوانده سر می رسند و به جان مردم و زندگی شان می افتند. اینها به کشتار اکتفا نمی کنند بلکه زندگی را به تعطیلی می کشند و هر جا باشند نه کار هست، نه تفریح.

تولید و داد و ستد و فرهنگ و سینما و ورزش و مدرسه و دانشگاه و شاید فکر کردن هم معلق می شود. ولی گمان نشود که کرونا ویروس، صرفا ضد سرمایه داری است، کرونا با سوسیالیسم هم سروکار ندارد، بلکه این ویروس، ویروس تکنولوژی است و چنانکه بیل گیتز یکی از نمایندگان تکنولوژی عصر گفته است، تکنولوژی هم از عهده اش بر نمی آید( او خبر ندارد که در ایران، ویروس کرونا همدستان پلشت و پلیدی دارد که وسایل بهداشتی را پنهان می کنند تا مردم بیشتر مبتلا شوند و آنها آن وسایل را در بازار سیاه گران بفروشند). ظاهرا تکنولوژی با بلایای طبیعی آسان تر مقابله می کند تا با شروری که از  خود آن زاده می شود.

تمدن تکنولوژیک چندان که از نیروهای مخرب درونش می ترسد، از قهر طبیعت نمی ترسد. ولی آدمی می تواند و باید بر این ترس غلبه کند. اکنون تنها گروهی که در میدان مقابله مانده است، گروه پزشکان و پرستاران و خدمتگزاران بهداشت و درمان است که از تکنولوژی نیز مدد می گیرند ولی آنچه آنها را در میدان نگاه می دارد نیروی اخلاق است که همیشه با پزشکی قرین و در آن عجین بوده است. پس به نشان احترام بایستیم و با تواضع به پاسداران سلامت خود سلام کنیم.

* رئیس فرهنگستان علوم ایران