بازگشت پرستوها

آذین گودرزی، دانشجوی رشته روزنامه نگاری دانشگاه علامه طباطبائی: 26 مرداد یادآور خاطره بازگشت پرنده های مهاجری است که سالها دور از خانه و خانواده و در خاک دشمن اسیر بودند. آن هم برای پرنده هایی که از همه چیزشان در راه آزادی ایران گذشته بودند؛ مردانی که برای جنگ با دشمنی که به خاک ایران تعدی کرده بود از جانشان مایه می گذاشتند، اما از بد روزگار در چنگال همان دشمن اسیر شده بودند.

داستان های بسیاری از آزادگان عزیز شنیده ایم درباره ی زندان های عراق، برخورد با اسرا ، زندگی در اردوگاه ها، دلتنگی ها ، فشارهای روحی و روانی ، آزارهای جسمی ، سخت گیری های بیش از حد، شکنجه ها ، تفتیش عقاید و... اما همه می دانیم که آنچه شنیده ایم در حقیقت حتی مشتی در برابرخروار هم نیست، شنیدن کجا و زندگی کردن آن هم به مدت سالهای طولانی در چنین شرایطی که هر لحظه اش به اندازه هزار سال بر انسان می گذرد کجا؟ عده ای از رزمندگان ایرانی در اسارت ، غریبانه و مظلوم شهید شدند و عده ای دیگر توانستند به میهن بازگردند؛ پرنده هایی که هرچند پروبالشان شکسته بود و غبار سالیان اسارت بر چهره ی شان نشسته بود اماهنوز همان پرنده ها بودند؛عزم و اراده ی شان و آرمان شان هیچ تغییری نکرده بود و هنوز هم نکرده است.
بازگشت آزادگان موجی از شور و امید را در میان مردم برانگیخت، همه ی مردم و همه ی شهرها آماده ی استقبال از عزیزانشان شدند؛ کوچه ها را چراغانی کردند، گلاب پاشیدند و با سلام و صلوات پرنده های زخم خورده را به خانواده هایشان رساندند.
صحنه های شاد و درعین حال تاثرآوری از روبه رو شدن آزاده ها با مادران ، پدران و فرزندانشان در حافظه تک تک مردم ایران نقش بسته است.
26 مرداد یادآور زخم های عمیقی است بر پیکر مردم ایران ، یادآور فرزندانی که با درد ها و رنج های فراوان روحی و جسمی بازگشتند و سعی کردند دوباره عضوی از خانواده و جامعه ی خود باشند؛ درس خواندند، ازدواج کردند،به کار و پیشه ی خود بازگشتند، بچه دار شدند و امروز درحالی یاد و خاطره بازگشت آنان را گرامی می داریم که آزادگان از ما گله مندند؛ شاید از فراموشکاری و شاید هم از بی توجهی ماست که از ما گله دارند، امروز باید به درد دل این عزیزان گوش کنیم فردا شاید خیلی دیر باشد.