زنان و حق ورود به استادیوم

امیرحسین قضائی‌علمداری*- سرانجام بازی‌های تیم ملی فوتبال ایران در رقابت‌های انتخابی جام جهانی به پایان رسید و تیم فوتبال کشورمان توانست با اقتدار به این رقابت‌ها راه پیدا کند اما نکته منفی و آزار دهنده این رخداد شادی‌بخش، عدم حضور بانوان کشورمان در مسابقه پایانی و جشن صعود بود. این اتفاق ناخوشایند بازتاب بسیار وسیعی در رسانه‌ها، فضای مجازی و شبکه‌های اجتماعی داشته است و حتی یکی از بانوان مسئول در دولت، یعنی خانم شهیندخت مولاوردی، دستیار رئیس جمهوری در امور حقوق شهروندی هم به این مسئله واکنش نشان دادند. از سوی دیگر رسانه‌ها هم مطالب بسیاری در واکنش و انتقاد نسبت به این قضیه منتشر کردند تا جایی که امیرحاج رضایی، کارشناس با سابقه فوتبالی هم در آنتن زنده شبکه خبر، درخواست مساعدت برای حضور بانوان در ورزشگاه‌ها را از رئیس جمهوری داشتند. در این میان دکتر مسعود سلطانی‌فر، وزیر ورزش و جوانان هم ساکت نماند و با اعلام اینکه موضوع را از مراجع ذی‌ربط پیگیری می‌کند، موضع خود را در این زمینه آشکار کرد.

اما سؤال اصلی اینجاست که چرا بانوان مشتاق و پر شورِ ما، که نیمی از جمعیت کشورمان را نیز تشکیل می‌دهند نباید حق ورود به استادیوم‌های ورزشی را داشته باشند؟ آیا اساساً قانونی در رابطه با ممنوعیت ورود آنها به این اماکن وجود دارد یا این رویه صرفاً بر اساس مقتضیات موجود به وجود آمده است؟ اگر پاسخ به این سؤال مثبت است، اساساً تفاوت تماشای مسابقه فوتبال با مسابقه والیبال در چیست که خانم‌ها در مورد اول ممنوع از تماشای آن و در مورد دوم ذی‌حق تلقی می‌شوند؟ آیا مسائل و مشکلات موجود برای تماشای یک مسابقه فوتبال در ورزش والیبال وجود ندارد که مسئولان محترم اجازه ورود بانوان به استادیوم 12هزار نفری آزادی را صادر کرده‌اند؟ آیا ناهنجاری‌های احتمالی و حواشی که در استادیوم فوتبال وجود دارد در استادیوم والیبال موجود نیست؟

در پاسخ به تمامی این سؤالات باید گفت:

اولاً؛ در هیچ کجای مجموعه قوانین و مقررات موجود در کشور مقرره‌ای مبنی بر ممنوعیت بانوان از حضور و تماشای مسابقات ورزشی وجود ندارد و این رویه موجود در حال حاضر، تنها حاصل بدسلیقگی و بی‌برنامگی است.

ثانیاً؛ به طور کلی تفاوت چندان و محسوسی میان مسابقات ورزشی در رشته‌های مختلف دیده نمی‌شود که در برخی بانوان را مجاز به ورود به اماکن آن ورزش‌ها و در برخی ایشان را غیرمجاز بدانیم.

از سوی دیگر رئیس جمهور محترم آقای روحانی متنی تهیه و از آن رونمایی کردند که منشور حقوق شهروندی نام گرفته است و قرار است این منشور در تمام دستگاه‌ها و نهادهای اجرایی کشور به صورت عملی به کار گرفته شود و شاید بتوان گفت اصلی‌ترین و مهمترین وظیفه دستیار حقوق شهروندی رئیس جمهوری هم این باشد که به اجرا در آمدن آن را در تمام سطوح کشور پی‌گیری و نظارت کنند.

در فصل «حق رفاه و تأمین اجتماعی» این منشور ذیل ماده 89 آن اینگونه آمده است که: «حق همه شهروندان به ویژه زنان است که به امکانات ورزشی و آموزشی و تفریحات سالم دسترسی داشته باشند و بتوانند با حفظ فرهنگ اسلامی _ ایرانی در عرصه های ورزشی ملی و جهانی حضور یابند». همانطور که ملاحظه می‌شود نه تنها برخورداری از حق استفاده از امکانات ورزشی برای همه شهروندان ذکر شده، بلکه حقوق بانوان به طور ویژه در این ماده مورد تأکید قرار گرفته است پس نتیجتاً راه صواب آن است که حقوق ایشان را هر چه سریعتر استیفاء و اجازه ورود به اماکن ورزشی را برای آنان صادر کنیم.

به خاطر دارم رئیس جمهور محترم در یکی از سخنرانی های خود قسم جلاله خوردند که منشور حقوق شهروندی را برای عمل نوشته اند نه تبلیغات.

آقای رئیس جمهور اکنون فصل انتخابات تمام شده و زمان عمل به وعده ها فرا رسیده است پس چه بهتر آن که برای تحقق وعده‌هایتان از اجرایی کردن منشور حقوق شهروندی که خود، آن را به نگارش در آورده‌اید، شروع کنید.

وَالسَّلَامُ عَلَى مَنِ اتَّبَعَ الْهُدَى...

* دانشجوی کارشناسی ارشد حقوق جزا و جرم شناسی دانشگاه علامه طباطبایی