عصای موسی

دریغ و حسرت و آه از جای خالی موسی که در این سرمای آدم سوز خاورمیانه بیش از پیش به چشم می‌آید! ای کاش نبود، فقدان نعمت حضورت در منطقه‌ای که وقتی بدان می‌نگری درست مثل "وادی طور" می‌ماند!

محمدصالح بیگی، یکی از مخاطبان پایگاه خبری دانشگاه علامه طباطبائی(عطنا)، مطلبی در مورد امام موسی صدر، رهبر مفقود شده شیعیان لبنان نوشته است که در پی می‌آید:

امام میخواندنش و به راستی که چه نیک امام و رهبری بود! امام صدر را می‌گویم همو که صدرنشین ساحت کمالات انسانی و فضایل اخلاقی بود و چه گواهی بر این به از فرموده شهید مصطفی چمران که او را معشوق و معبود خویش میخواند، چمرانی که خود قبله دل‌ها بود و حماسه‌ای به بلندای تاریخ فتوت و مردانگی. دریغ و حسرت و آه از جای خالی موسی که در این سرمای آدم سوز خاورمیانه بیش از پیش به چشم می‌آید! ای کاش نبود، فقدان نعمت حضورت در منطقه‌ای که وقتی بدان می‌نگری درست مثل "وادی طور" می‌ماند! آری درست مثل طور،چیزی نمی‌بینی الا آتشی که پرده تاریکخانه شب را دریده است، اماما ای کاش بودی تا به سراغ این آتش وحشی افسار گسیخته می‌رفتی که گو رام کردنش جز از دست موسی ساخته نیست!
ای کاش بودی با آن نگاه و مشی و منش پدرانه‌ات، و با آن آغوش باز و فراگیرت همان که جامعه‌ی متکثر جنگ زده‌ی غرق در نفرت و تعصبات فرقه‌‎ای وقت لبلان را چنان به گرمای محبت و مدارا فشرد که چونان سفالی شکسته، بندخورده و یکی شد تا امت مجروح و شکسته امروز اسلام را نیز مداوا و یکه می‌کردی. هرچند تو خود در تاویل مفهوم مقدس انتظار در فرهنگ تشیع فرمودی:" معنای انتظار رها کردن کار و واگذاری آن به دیگران نیست، این خلاف انتظار است، این گونه عمل کردن تسلیم شدن است" و به ما آموختی که انتظار به مثابه یک عمل نه در ازلت گزینی عابدانه که در گرو فعالیت مومنانه است اما افسوس که در انتظار بازگشت خودت منفعلانه رفتار نمودیم. اگر همچنان در بند دیوان و ددان روزگار باشی لابد دیگر آن قامت افراشته را به عصا تکیه می‌دهی؛ ولی چه باک که عصای موسیست! همان که باطل السحر دشمنان است و معجزه می‌کند، معجزه‌ای که ان شاءالله در کنار بازگشتت نجات بخش امت مجروح اسلام خواهد بود.