صداوسيما به عنوان رسانه ملی بايد الگو و مروج اخلاق و فرهنگ باشد

عضو هيئت علمي دانشگاه علامه طباطبائی با اشاره به عملکرد افراطی صدا و سيما در پخش آگهی هاي بازرگانی گفت: صداوسيما به عنوان رسانه ملي بايد الگو و مروج اخلاق و فرهنگ باشد، پخش آگهی های بازرگانی آن هم به صورت افراطي، ظلم به مخاطب است.

به گزارش عطنا، حسينعلی افخمي اظهار کرد: صدا و سيما در دهه اول انقلاب، آگهي تجاري نداشت. البته در خيلي از کشورهای سوسياليستی و اروپايی هم که نظام پخش عمومی را پذيرفته اند، انتشار آگهی در شبکه هايشان مجاز نيست و معمولاً در هر کشوری يک يا دو شبکه تحت هيچ شرايطي آگهی پخش نمی کنند. اتفاقی که براي ما افتاده اين است که از دهه 70 تعداد شبکه های تلويزيونی افزايش پيدا کرده و به دنبال اين افزايش، تمامي شبکه ها به سمت آگهی های تجاري حرکت کرده اند که اين به صورت استثنائی شامل شبکه های ايران مي شود. کمتر کشوري در جهان سوم ديده مي شود که چنين حجم آگهی را براي تمامی شبکه ها داشته باشد.

وي با بيان اينکه مي توان در مقابل آگهی هاي تجاری، آگهی هاي سياسی و فرهنگی هم داشت، افزود: احزاب سياسی بر اساس ميزان نمايندگانی که در مجلس دارند، می توانند دقيقه ای سخنشان را به صورت آگهی سياسي بيان کنند بدون اينکه هزينه ای بابت آن بپردازند. ما اين خلأ را هم داريم بنابراين آنچه تعادل را در جامعه به هم مي ريزد اين است که ما در شبکه های تلويزيون، صدای تجارت و بخش خصوصي را به صورت آگهی ها داريم ولي در مقابل آن صدای سياست را نداريم. در حالي که در جامعه تعدد صدای سياسی هم وجود دارد.

عضو هيئت علمی دانشگاه علامه طباطبائی تصريح کرد: اين عدم تعادل هم با هنجارهای حاکم بر شبکه های تلويزيونی دنيا تطابق ندارد. ما در وضعيتی هستيم که اگر کشور خودمان را از نظر آگهی های تجاری با افغانستان مقايسه کنيم، می بينيم که افغانستان از نظر ساختار نظام تلويزيونی از ما متنوع تر و به عبارتي قابل دفاع تر است.

افخمي با بيان اينکه صدا و سيما در واقع قلمروی انحصاری در ايده پردازی و تصميم گيری و اجراست و هيچ شکلي از نظارت امکان اعمال بر آن ندارد، اظهار کرد: اين را مي توان صراحتاً مطرح کرد که صدا و سيما از آنچه بايد باشد، خيلي فاصله گرفته است و از سوی ديگر خودباش شده، يعني ظاهراً به بودن و استقرار خودش بيشتر از کارکردهايي که بايد انجام بدهد، باور دارد. اينکه درآمد کافي داشته باشد و حقوق کارکنانش را بپردازد. اينکه مديريتش به هر قيمتي که شده اراده خودش را اعمال کند.

وي با طرح اين پرسش که آيا صدا و سيمای ما واقعاً رسانه ملي است و يا رسانه ملي بودن براي ما يک آرزوست، عنوان کرد: رسانه ملی از اين آرزو دور است و خيلي نزديک به آن نيست. اينکه چرا مجموعه مذکور از نقش و کارکرد اصلي خودش دور شده، به اين برمي گردد که چندان تصميم گيري های انجام شده در اين مجموعه، شفاف و علني نيست و نظارتي هم برآنها صورت نمي گيرد.