حمایت پژوهشی از دانشجویان افزایش یابد، نباید از اشتباه کردن ترسید

عطنا - حسن طاهری دانشجوی نمونه دانشگاه علامه طباطبایی در گفتگو با پایگاه تحلیلی عطنا گفت: من حسن طاهری دانشجوی کارشناسی ارشد رشته روان‌شناسی بالینی در دانشگاه علامه طباطبایی هستم. ۲۵ سال سن دارم و متولد ارومیه هستم. در سال ۹۳ و در سن کم پدرم را از دست دادم، همزمان هم درس می‌خواندم و هم کار می‌کردم. قبل از ورود به دانشگاه و مخصوصا سال‌های آخر دبیرستان که برای کنکور هم مطالعه می‌کردم، هم‌زمان از صبح تا عصر کار می‌کردم. عصر که به خانه برمی‌گشتم، برای کنکور مطالعه می‌کردم و سعی می‌کردم از زمانی که دارم نهایت استفاده را ببرم تا بتوانم به نتیجه دلخواهم که قبولی در رشته روان شناسی بود، برسم.

طاهری افزود: برای ورود به مقطع کارشناسی رتبه ۷۵۰ کنکور را کسب کردم. من در آزمون‌های قلم‌چی شرکت می‌کردم و مشاوری داشتم که برای ما انتخاب رشته می‌کرد؛ او به من گفت که حتما باید حقوق بخوانی. من حقوق را دوست داشتم، ولی علاقه‌مندی اصلیم با توجه به علاقه پدرم به روانشناسی و سلامت روانی همین رشته بود. از بچگی می‌گفتم می‌خواهم روان‌شناس بشوم. این علاقه را پدرم در من بیشتر تشدید کرد و آن زمان‌هایی که با هم بودیم و او مطالعه می‌کرد من کنجکاو بودم بدانم موضوع کتاب های موئرد علاقه او چیست و علاقه داشتم وقتی بزرگ شدم همه‌ی این‌ها را بخوانم.

وی درباره نحوه پذیرش در دانشگاه گفت: مشاور انتخاب رشته‌ام فقط رشته حقوق را در دانشگاه های مختلف انتخاب کرده بود. از او درخواست کردم رشته روان‌شناسی‌ در دانشگاه های مختلف را هم اضافه کند. اولین انتخاب من توسط او دانشگاه محقق اردبیلی برای رشته روان‌‍شناسی بود. وقتی نتایج کنکور آمد و دیدم روان‌شناسی قبول شدم، خوشحال شدم، چون رشته‌ای بود که دوست داشتم و اشک شوق ریختم. روز اول ثبت نام دانشگاه‌ها بود. من به اتوبوس ارومیه به اردبیل نرسیدم. اتوبوسی به سمت شمال کشور می‌رفت، ولی از اردبیل نیز رد می‌شد که از بد روزگار خواب ماندم و به موقع پیاده نشدم. وقتی که بیدار شدم، ساعت سه شب بود؛ من به راننده گفتم هر جا هستیم نگهدار و من را پیاده کن.

طاهری ادامه داد: ۲۰ کیلومتری اردبیل پیاده شدم. آنجا منطقه صنعتی اردبیل بود. سگ‌های ولگرد و وحشی بسیاری آنجا بودند. ۲۰ کیلومتر پیاده رفتم تا به اردبیل رسیدم. نزدیک ساعت شش یا شش و نیم بود که به دانشگاه رسیدم و اولین‌نفری بودم که برای ثبت‌نام آمده بودم. سالی که به دانشگاه وارد شدم، چون هم‌زمان هم کار می‌کردم هم درس می‌خواندم، فرصتی برای اینکه به کار‌های دیگر مثل یادگیری کامپیوتر یا به علاقه‌مندی‌های دیگری برسم، نبود.

دانشجوی نمونه دانشگاه علامه طباطبایی درباره نحوه ورود خود به انجمن علمی بیان کرد: از آنجایی که من همیشه به فعالیت‌های جمعی علاقه داشتم؛ اولین‌بار و اولین فضایی که در دانشگاه دیدم، انجمن‌های علمی بود. به یاد دارم دبیر انجمن به من گفت یک صفحه کاغذ پرینت بگیر با این نوشته که ظرفیت کارگاه تکمیل است و بعد آن را به در بزن که کسی وارد کارگاه نشود. من تا آن زمان با رایانه و چاپگر کار نکرده بودم. به همین خاطر در گوگل نحوه استفاده از چاپگر را جست‌وجو کردم و اینگونه شد که من روزی چهار الی پنج ساعت در اتاق رایانه دانشکده بودم و فعالیت‌های مختلفی از جستجو در گوگل تا طراحی پوستر انجام دادم.

طاهری درباره ورود به انجمن علمی گفت: سال بعد دبیر انجمن روان‌شناسی شدم و فعالیت‌های فرهنگی را شروع کردم و در عین‌حال فعالیت‌های پژوهشی هم انجام می‌دادم. در حین اینکه فعالیت‌های فرهنگی در انجمن انجام می‌دادم با دانشجو‌های دکتری رشته مان نیز صحبت می‌کردم و از اساتید طرح می‌گرفتم. به می‌گفتند تو که لیسانس هستی مگر توانایی انجام طرح را داری؟ من می‌گفتم بله؛ من می‌توانم انجام بدهم. طرح‌ها را می‌گرفتم و به بچه‌های دکتری می‌گفتم من این طرح را گرفتم. به من یاد بدهید چگونه کار پژوهشی انجام بدهم. یعنی روابط را ایجاد می‌کردم و از هر کدام یک چیزی یاد گرفتم. از هر کسی یک بخشی را یاد می‌گرفتم و در عین حال که کار می‌کردم و فعالیت‌های فرهنگی را پیش می‌بردم، فعالیت‌های پژوهشی را هم انجام می‌دادم و با این حال دانشجوی استعداد درخشان هم بودم. بعد از آن هم در دوران لیسانس دبیر اجرایی پنج همایش معتبر ملی و بین‌المللی بودم.

دانشجوی استعداد درخشان دانشگاه درباره خاطرات خود از همایش‌ها بیان کرد: در یکی از همایش‌ها دانشجویی بود که برای اولین بار گواهی بین المللی گرفت. حتی آن سال در جشنواره حرکت ما جایزه شایسته تقدیر را کسب کردیم. نشریه ما در جشنواره بین‌الملی حرکت جزو ده نشریه برتر علوم انسانی کشور شد. دوران لیسانس واقعا برای من یکی از شیرین‌ترین دوران زندگی بود و من همیشه می‌گویم آینده‌ام و موقعیت فعلی من، مدیون دوران لیسانس است. زیرا دانشگاه محقق اردبیلی فرصتی به من داد تا من بتوانم رشد کنم. در آنجا اساتید و گروه با من همکاری می‌کردند. در دوران لیسانس فعالیت‌های همه جانبه انجام می‌دادم. همزمان کار‌های فرهنگی می‌کردم؛ دبیر انجمن علمی دانشکده شدم؛ پس از آن دبیر کمیته پژوهش اتحادیه کشوری مشاوره روان‌شناسی و علوم‌تربیتی شدم.

طاهری درباره فعالیت‌هایش در دوران همه گیری ویروس کرونا گفت: در دوران کرونا که اوج فعالیتم بود من دانشگاه ماندم و فعالیت‌های مالی و بین‌المللی را به صورت آنلاین با همکاری گروه روان‌شناسی دانشگاهمان پیش می‌بردم. نزدیک چهار طرح پژوهشی در دوران لیسانس انجام دادم، پنج تا کتاب ترجمه کردم، کار‌های فرهنگی انجام دادم که توانستم رتبه‌هایی در جشنواره‌های مختلف فرهنگی و علمی کسب کنم، همراه با آن معدل خوب و پذیرش به عنوان دانشجوی استعداد درخشان باعث شد که در جشنواره دانشجوی نمونه شرکت کنم. در جشنواره دانشجوی نمونه کشوری زمانی شرکت کردم که البته در آن زمان مادرم مریض بود. از طرفی پدرم فوت کرده و سرپرست خانواده بودم و از یک طرف موعد عروسی خواهرم بود. آن موقع در کلینیک بیمارهای مزمن کار می‌کردم و در کنارش کار‌های پژوهشی انجام می‌دادم و مثلاً ترجمه انجام می‌دادم که زندگی‌ام را بگذرانم.

دانشجوی رشته روان‌شناسی دانشگاه علامه طباطبایی درباره سختی‌های مسیر گفت: در آن زمانی که مادرم درگیر سرطان بود و عمل جراحی داشت، خیلی تحت فشار بودم و هم‌زمان همه کار‌ها را با هم پیش می‌بردم به طوری که من تا ساعت یازده یا دوازده بیمارستان بودم و از دوازده شب کار‌های درسی و پژوهشی انجام می‌دادم. خیلی از شب‌ها پشت رایانه یا لپ‌تاپ خوابم می‌برد که برای بچه‌ها این شوخی شده بود. ولی از همه این‌ها برای من مهم‌تر، شبکه‌های ارتباطی و افرادی است که من در دوران لیسانس ایجاد کردم و ارتباطاتی که در سطح کشور گرفتم. باارزش‌ترین تجربه‌ای که داشتم رتبه‌هایی است که کسب کردم؛ دانشجوی نمونه کشوری و پژوهشگر برتر دانشکده شدم، در جشنواره بین‌المللی حرکت مقام آوردم، برگزاری بنیاد نخبگان، موفقیت در طرح‌های احمدی روشن هم بود؛ ولی از همه این‌ها باارزش‌تر آن ارتباطاتی بود که من همچنان دارم که این برای من ارزشش از هرچیزی بیشتر بوده و هست.

وی درباره نحوه ورودش به مقطع کارشناسی ارشد بیان کرد: نحوه ورودم به مقطع کارشناسی ارشد به این صورت بود که در مقطع کارشناسی علاوه بر اینکه دانشجوی نمونه کشوری شدم، برای مقطع بعدی نیز در هر دانشگاهی که میخواستم ادامه تحصیل بدهم، بورس شدم. با توجه به اینکه دانشگاه علامه طباطبایی، دانشگاه مادر در حوزه علوم روان‌شناسی در کشور هست، ترجیحم بر این بود که دانشگاه علامه طباطبایی را برای ادامه تحصیلم انتخاب کنم. از همان روز‌های اولی که وارد دانشگاه علامه طباطبایی شدم کنجکاو بودم و سعی می‌کردم اساتید و فضای دانشگاه را بهتر بشناسم. به بخشهای مختلف از جمله دفتر استعداد درخشان دانشگاه رفتم. برخورد خوبی با من داشتند که هیچ وقت یادم نمی‌رود. آن رفتار باعث شد که حس کنم در اینجا هم به عنوان عضو جدید خانه، من را پذیرفتند و حس خوبی به من انتقال داد.

طاهری به شخصیت اجتماعی خود اشاره کرد و گفت: من دانشجوی ترم سوم کارشناسی ارشد روان‌شناسی بالینی هستم. در این مدت با اساتید گروهمان به خصوص دکتر برجعلی در حوزه احساس تنهایی یک هسته مطالعات احساس تنهایی برقرار کردیم که در این هسته پژوهشی تا الان فعالیت‌های خیلی خوبی انجام دادیم. من فکر می‌کردم مقطع ارشد دو ساله است و سریع تمام می‌شود. پس من وقت نمی‌کنم فعالیت زیادی انجام بدهم و باید بیشتر تمرکزم را بر روی درس و دانشگاه و این چیز‌ها قرار دهم. ولی علاقه‌مندی و سابقه‌ای که از دوران کارشناسی داشتم باعث شد که در همین دوره هم فعالیت فراوانی کنم و فعالیت‌هایم را گسترش دهم؛ به طوری که تا الان حدود نه تا مقاله علمی پژوهشی که یکی از آن‌ها JCR و سه تا کنفرانسی است، کار کردم و چاپ شده. تاکنون هشت کتاب در حوزه احساس تنهایی کار کردیم که دوتا از آن‌ها توسط انتشارات دانشگاهی منتشر شده، بقیه هم در اختیار انتشارات معتبر کشور در حوزه روان‌شناسی بوده که در دست چاپ هستند.

دانشجوی نمونه کشوری درباره تمایز دوران کارشناسی و کارشناسی ارشد گفت: من در حوزه احساس تنهایی متمرکز شدم، به آن علاقمند علاقه‌مند و مشغول فعالیت هستم. این امر باعث شده بدانم که برای آینده‌ می‌خواهم چکار کنم. اکنون من عضو انجمن روان‌شناسی بالینی دانشگاه علامه طباطبایی هستم که آن را مجددا با همکاری بچه‌های کلاس فعال کردیم. همچنین طرح مسیر نخبگی بنیاد نخبگان بود که در اینجا هم برگزیده شدم و در حال حاضر هنوز دارم ادامه می‌دهم. درمورد جشنواره سرآمد هم بنده به دلیل اینکه دانشجوی ترم سه هستم، جزو استعداد‌های درخشانم، فعالیت‌هایی در حوزه دستیار آموزشی داشتم و با توجه به معدلم که الف هست، توانستم از لحاظ آموزشی امتیازات این بخش را بگیرم. از لحاظ فرهنگی هم، چون ما نشریه‌ای را در قسمت انجمن علمی فعال کردیم حاٰئز رتبه شدم. در بخش پژوهشی نیز از آنجایی که در حوزه احساس تنهایی که هشتاد درصد فعالیت‌هایم در این حوزه بود، فعال بودم، باعث شد در جشنواره سرآمد شرکت کنم و به لطف خدا امسال هم توانستم دانشجوی سرآمد آموزشی، پژوهشی و فرهنگی دانشگاه علامه طباطبایی بشوم.

وی درباره عوامل پیشرفت افراد گفت: دانشگاه تأثیر زیادی دارد، اما چیزی که مهم‌تر است شوق به یادگیری و تلاش فرد است. شوق من به یادگیری به قدری بود که پس از اتمام کلاس دکتر برجعلی که در آن زمان رئیس دانشکده بودند، به اتاقشان می‌رفتم و با مشغله‌ای که داشت، صحبت می‌کردیم. از دل آن بحث‌های خیلی جالبی درآمد که منجر به به تأسیس هسته مطالعات احساس تنهایی شد. پیشنهاد من به دانشجویان این است که در هر دانشگاه و هر مقطع تحصیلی که هستید روابطتان را بیشتر کنید و از اشتباه کردن نترسید. دوره دانشجویی دورانی است که باید خطا کنید و اساتید باید به عنوان راهنما اصلاح کنند تا بتوانید در مسیرتان موفق باشید. زمانی که آدم خطا می‌کند یعنی کار را درست پیش می‌برد. چرا که کاری را انجام می‌دهد و هیچ کاری عاری از خطا نیست.

طاهری در مورد عملکرد اساتید دانشگاه علامه طباطبایی در قبال دانشجویانی که خواهان رشد هستند، اظهار داشت: اساتید گروه روان‌شناسی از دانشجویان حمایت می‌کنند و اگر با اساتید همکاری دارید سعی کنید از گرنت‌ها چه گرنت استاد چه گرنت‌های متفاوت از بنیاد‌های مختلف، مانند بنیاد نخبگان یا جا‌های مختلف استفاده کنید. اگر دانشگاه تشویق‌هایی برای دانشجویان در نظر بگیرد، باعث می‌شود دانشجو خود را جزئی از این سیستم بداند و وقتی خودش را جزئی از سیستم بداند تلاش بیشتری می‌کند. دانشگاه می‌تواند طرحی برای حمایت از دانشجویانی که در حوزه‌های مختلف توانمند و نخبه هستند، ارائه دهد. اگر حمایت‌ها از دانشجو در بخش‌های پژوهشی بیشتر بشود، وضعیت خیلی بهتر می‌شود؛ مثل شرکت در کنفرانس‌های بین‌المللی، همایش‌های بین‌المللی و مجلات و این طرح تنها در سطح دانشگاه نباشد و تلاش بر این باشد که دانشگاه رایزنی‌هایی انجام دهد که این فعالیت‌ها را با جامعه و صنعت پیوند بزند که برای خود دانشگاه هم سودآوری داشته باشد.

دانشجوی روان‌شناسی دانشگاه درمورد برنامه‌های آینده خود بیان کرد: می‌خواهم در روان‌شناسی بالینی یا بالینی کودک و نوجوان در دانشگاه‌های معتبر جهان در مقطع دکتری تحصیل کنم و بعد از آن هم بتوانم در حوزه احساس تنهایی به عنوان هیئت علمی جذب دانشگاه شوم چرا که به حوزه آکادمیک علاقه‌مند هستم و در این فضا خسته نمی‌شوم. همچنین علاقه دارم در حوزه احساس تنهایی به یک نظریه پرداز در سطح جهانی تبدیل بشوم و بتوانم یک برنامه جامع و حتی یک رویکرد بومی و تلفیقی را برای درمان احساس تنهایی و پیشگیری از اثرات آن تدوین کنم و در این حوزه قدمی بردارم. باتوجه به اینکه در کشور‌های پیشرفته مثل آمریکا، ژاپن، کره جنوبی و انگلستان وزارت احساس تنهایی ایجاد شده، یکی از مسائل جهان کنونی موضوع احساس تنهایی است که کره جنوبی به تنهایی حدود ۲۲۶ میلیارد دلار در این حوزه هزینه می‌کند. در کشور ما هم آمار‌ها نشان می‌دهد که چقدر بحث مهمی است و من وظیفه خودم می‌دانم که بتوانم در این حوزه کاری برای مردم کشورم انجام دهم.

وی افزود: علاقه‌مندی من در حوزه احساس تنهایی است و به این دلیل این موضوع را با دانش جهانی ترکیب می‌کنم و با استاد‌های دانشگاه‌های برتر دنیا هم صحبت می‌کنم. در حال حاضر در برنامه‌های دانشگاه ایرلند و کمیته پیشگیری از احساس تنهایی عضو هستم و با آنجا همکاری‌هایی دارم. می‌خواهم این فعالیت‌ها گسترده‌تر شود تا هم تجربه خودم در حوزه جهانی بیشتر شود و هم بتوانم در آینده حرفی برای گفتن در این حوزه داشته باشم و مقاطع علمی را در این حوزه پیش ببرم. می‌خواهم در آینده یک پژوهشکده در حوزه احساس تنهایی تأسیس کنم و برخی از فعالیت‌هایی که در این حوزه هست را تخصصی پیش ببرم. امیدوارم این پژوهشکده بتواند هم در ایران و هم در خارج از کشور فعالیت داشته باشد بتواند پژوهش‌های آتی به تصمیم‌سازی و تصمیم گیری در حوزه‌های سلامت روان و احساس تنهایی کمک بکند.

طاهری درباره ارتباط استعداد درخشان با فعالیت در بخش بین‌الملل بیان کرد: اگر بخواهم از شرایط استعداد درخشان و فعالیت‌های بین‌الملی‌ام شرح بدهم به این صورت است که من با توجه به امتیازاتی که داشتم و رتبه‌ها و امتیازت پژوهشی و فرهنگی که کسب کردم، موفق شدم طبق آیین‌نامه استعداد درخشان جزو دانشجو‌های استعداد درخشان شوم. من امسال با دانشگاه اصفهان در برگزاری برنامه‌های بین‌المللی برای دانشجویان همکاری داشتم و دارم. در این برنامه استاد‌هایی از خارج از کشور دعوت می‌شوند که با آن‌ها در این حوزه همکاری دارم. در خصوص کار‌های پژوهشی با چند مقالات JSR که کار کردیم و یک مقاله‌ای که چاپ شده است با دانشجویان و استادان بین‌الملل من کار کردم که کشور‌هایی مثل عراق، آمریکا و پاکستان بود. ما با اساتید کشور‌های مختلف همکاری بین‌المللی داشتیم در کار‌های پژوهشی چه در دانشگاه علامه و چه در دانشگاه محقق اردبیلی و دانشگاه‌های دیگر در ارتباط هستیم. من برای دانشجویان، رویداد‌های توانمندسازی پژوهشی برگزار کردم که در این حوزه دانشجویان بدانند چگونه با هوش مصنوعی و ابزار‌هایی که وجود دارد می‌توانند خودشان را در بخش‌های آموزشی و پژوهشی ارتقا بدهند.

دانشجوی روان‌شناسی دانشگاه علامه طباطبایی به برنامه‌های آتی خود در دانشگاه‌ها اشاره کرد و گفت: برنامه ای که در دانشگاه‌های کشور پیش می‌برم این است که برای دانشجویان بین‌الملل کارگاه‌های آموزشی و پژوهشی در دانشگاه علامه طباطبایی برگزار کنیم تا دانشجویان بتوانند ارتباط بهتری با آن‌ها داشته باشند و به دلیل اینکه وارد فضای جدیدی شدند، به آن‌ها کمک بکنیم که با استفاده از این ابزار‌ها بتوانند فعالیت‌های خود را بیشتر کنند.

طاهری افزود: عضو کمیته ملی احساس تنهایی ایرلند هستم و در دوره‌های آن شرکت می‌کنم. به امید خدا بتوانم از این تجربیات استفاده کنم و بتوانم برای کشور کاری انجام دهم که مفید واقع شود و در جهت ارتقای سلامت روان کشور عزیزمان قدم بردارم. با توجه به اینکه در نوجوانی پدرم فوت شدند، مادرم برایم هم پدر و هم مادر بود. همیشه با وجود اینکه این مسائلی پیش می‌آمد، کار‌های من حل و برطرف می‌شد که باعث تعجب می‌شد.

حسین طاهری ضمن آرزوی موفقیت برای دانشجویان از نقش حمایت‌های خانواده در دستیابی به این جایگاه هم گفت: زندگی چالش‌ها و سختی‌های خاص خودش را دارد، اما چیزی که می‌خواهم بگویم این است که حمایت خانواده در این مورد مخصوصاً زمانی که مادرم درگیر بیماری بود و همزمان خواهرم ازدواج می‌کرد، ولی حمایتشان را من همیشه داشتم و به من انگیزه و امید می‌دادند، برایم خیلی ارزشمند بود و باعث شد که بتوانم این مسیر سخت و پرچالش را پشت سر بگذارم.