چرا جنبش دانشجویی در مسئله فلسطین سکوت کرده است؟

محمد صادق شهبازی، فعال دانشجویی می‌گوید: این سومین بار است که در سه ماه اخیر، همه دنیای اسلام برای دفاع از فلسطین به خیزش در می‌آید (بعد از ماجرای اعتصاب غذای اسرای فلسطینی و یوم النکبه) ولی از ایران نه دولت، نه ملت، نه تشکل‌ها و فعالان رسانه‌ای صدایی بلند نمی‌شود.، حتی در حد بیانیه و تجمع‌های بی‌اثر!

به گزارش عطنا به نقل از ایسکانیوز، شرکت ده ها هزار فلسطینی در سومین جمعه تظاهرات بازگشت در مرز نوار غزه با فلسطین اشغالی و شهادت ده ها فلسطینی طی ۳ هفته اخیر هرچند با واکنش مردم کشورهای اسلامی روبرو شد اما در کشورمان آن طور که باید در قبال کشتار مظلومانه فلسطینیان توسط رژیم اشغالگر قدس واکنشی صورت نگرفت.

این سومین بار است که در سه ماه اخیر، همه دنیای اسلام برای دفاع از فلسطین به خیزش در می‌آید (بعد از ماجرای اعتصاب غذای اسرای فلسطینی و یوم النکبه) ولی از ایران نه دولت، نه ملت، نه تشکل‌ها و فعالان رسانه‌ای صدایی بلند نمی‌شود.

حتی در حد بیانیه و تجمع‌های بی‌اثر!!

کاش یکی پیدا می شد به وزارت خارجه و سازمان فرهنگ و ارتباطات و مجمع تقریب و مجمع جهانی اهل‌بیت و بخش‌های فرهنگی نیروهای انقلابی مسئول و سایر نهادهای ذی‌ربط نشان انفعال می‌داد و از آن‌ها مطالبه می‌کرد.

کاش کسی پیدا می شد از مسئولین وزارت خارجه، مجلس، وزارت صنعت و نهادهای متولی اطلاعات بپرسد چرا هنوز شرکت‌های حامی صهیونیسم در ایران داریم.

کاش کسی پیدا می شد از صداوسیما و ارشاد و قرارگاه‌های لخت فرهنگی می‌پرسید برای فضاسازی فلسطین چه می‌کنید؟

کاش طلاب ما علمای جهان اسلام را خطاب قرار می‌دادند...

کاش دانشجویان ما نخبگان جهان اسلام و جبهه جهانی مستضعفین از آمریکای لاتین تا مصر را مورد خطاب قرار می دادند...

کاش رسانه‌های ما طرفداران ذلت در کشور و جهان اسلام را نفی می‌کردند...

کاش مجموعه‌های مردمی، روحانیت، ظرفیت‌های مجازی و... برای آگاه‌سازی مردم خودمان بسیج می‌شدند!

کاش همان سئوال سید حسن در جنگ 33 روزه را از خودمان می‌پرسیدیم که ما زمان اشغال فلسطین به سن تکلیف نرسیده بودیم، اما الآن همه ما که مکلفیم برای تداوم اشغال و ظلم مورد سوال قرار میگیریم!

اگر افق انقلاب را در این حوزه‌ها تحکیم کرده بودیم، حالا مجبور نبودیم داخل کشور برای استقلال بجنگیم!

چرا روز جهانی قدس به روز ایران و شیعه تبدیل شده و چگونه می تواند به جایگاه اصلی‌اش برگردد؟

وقتی ما در مورد فلسطین جز روز قدس ساکتیم و در مناسبت‌هایی مثل یوم‌النکبه، یوم‌النکسه، اعتصاب غذای زندانیان و... نیستیم و همه حمایت از قدس را به روز قدس فروکاسته‌ایم. در اقدامات دیگر غیرمناسبتی فلسطین مانند کارهای هنری جهان عرب، تحریم کالاهای صهیونیستی و... نیستیم و دلخوشیم به این‌که پشت صحنه به نیروهای مقاومت موشک می‌دهیم (که البته مهم‌ترین کار است اما برای افکار عمومی جهان اسلام، ملموس و کافی نیست).

وقتی در مورد مسائل جهان اسلام، حکومتی-گزینشی عمل می‌کنیم و آن را تنها به بعضی مواضع در مورد بحرین، عراق، لبنان-سوریه، یمن و نقاط شیعی محدود می‌کنیم (که البته حتماً لازم است و اگر ما سکوت کنیم دیگران هم ساکتند) ولی در مورد ظلم‌هایی که به کثیری از مسلمانان اهل تسنن از مصر تا لیبی، شرق و جنوب شرق آسیا، آسیای میانه، اقلیت‌های مسلمان در غرب، شبه قاره و.... و مشخصاً جهان عرب کاری نمی‌کنیم!

وقتی نهضت‌های ضدجنگ و ضد سرمایه‌داری و حامی فلسطین غیرمسلمان را رها کرده‌ایم.

وقتی برنامه برای اقناع افکار عمومی جهان اسلام و فضای بین‌المللی نداریم و نهادهای متولی سیاست خارجی و دیپلماسی فرهنگی را بدون نظارت مردمی رها کرده‌ایم و نسبت به کارهایی صوری و تشریفاتی حساسیت نشان نمی‌دهیم.

وقتی در مورد جهان اسلام و فضای بین‌المللی کار مردمی نمی‌کنیم و در مسیر کارهای خودجوش مردمی سنگ‌اندازی می‌کنیم و مجموعه‌های مردمی و دانشجویی ما در کارهای خارجی عدالت‌خواهانه و حمایت از فلسطین و مردم منطقه نیستند و بزرگ‌ترین کارهای ما هم برای جهان دیده نشده است و مهم‌ترین سؤال فعالان بین‌المللی خارجی از ما اینست که شما کجا هستید.

وقتی کارهای الهام‌بخش نظیر دادن هدایای علم‌وفناوری را به کناری نهاده‌ایم.

وقتی هیچ برنامه‌ای برای ترویج این روز برای مسلمانان جهان اسلام و عدالت‌خواهان و آزادی‌خواهان جهان در اقصی‌نقاط جهان نداریم

باید انتظار داشته‌ باشیم که مهم‌ترین میراث و برنامه عالمانه امام برای حفاظت از فلسطین و فراموش نشدن قدس که به‌صورت کاملاً مردمی طراحی شده بود و قرار بود نه‌تنها مسئله فلسطین که مأمن اظهار سایر ظلم‌ها به مسلمین و مستضعفین باشد، تبدیل به مسئله ایرانی-شیعی و محدود به ایران و به چند برنامه در گروه‌های شیعه حامی ایران شود! نه‌تنها مورد بی‌توجهی واقع شده که حتی از آن سمت چنان‌ شده یکی از فعالان سنی پاکستانی می‌گفت من به روز قدس یکی از شهرهای کشور خودم رفتم، و من را راه ندادند چون می‌گفتند سنی هستی!

البته با همه کم‌کاری‌های ما عده‌ای انقلابی و آزاده در اقصی‌نقاط جهان حتی در خانه تشکیل فلسطین، لندن، تا لبنان و.... پرچم انقلاب را بلند کرده و زمین نمی‌گذارند...

راه اصلاح از همین چه نباید کردها می‌گذرد...

نسل مبارز جدید فلسطین ازنظر دلبستگی به اسلام، امادگی برای مبارزه و هزینه دادن و خلاقیت و.... از نسلهای پیش جلوتر و به گفتمان انقلاب کبیر اسلامی نزدیکتر است.

کمکی که ما به فلسطین می کنیم بویژه در بخش تسلیحاتی هم از بقیه جدیتر و موثرتر است.

ما چون دولت، نهادهای رسمی و نهادهای مردمی و مجموعه های هنری ما و.... اقدامات لازم رسانه ای و همبستگی و تبلیغاتی و... را انجام نمی دهد و در بزنگاه هایی مثل روز نکبت، اعتصاب عذای اسرا، دستگیری کودکان فلسطینی و... اثری از ما نمی بینند، بدنه مردمی و جوان فلسطین کمتر متوجه این حمایت هستند.

نسلی که نه جنگ 33 روزه را درک کرده، نه پشتیبانی ایران در فرایند شکل گیری مقاومت و نه راهپیمایی های وحدت و برائت در مدینه و مکه و.... بویژه که بعد از ماجرای سوریه و برجام سیل شبهات نیز به این نسل سرازیر شده.

اینکه در 70 مین سالگرد تشکیل اسراییل، سفارت امریکا جابجا میشود، که مهمترین واقعه جهان اسلام بعد از انقلاب اسلامیست، اما صدایی از ایران برنمی خیزد، زمینه دوری بیشتر این نسل را فراهم می کند. نسلی که از نظر فکری و عملی نزدیکترین نسل به انقلاب اسلامی است، اما این نسبت بخاطر کم کاری ما در ذهنش نیست.

اینکه همه جهان اسلام را در کارهای هنری شان صدا میزنند الا ایران، نشان دهنده این وضع است.

البته هنرمندان و حرکتهای مردمی و دانشجویی آن کشورها پیامهایی را خطاب به فلسطینیان منتشر می کنند ولی ما...

کاری کنیم پیش از انکه این فرصت بزرگ به تهدید تبدیل شود، فضا را تغییر دهیم.