پیام رئیس دانشگاه علامه طباطبائی به همایش نکوداشت یاد و خدمات استاد فرهیخته دکتر احمد گل‌محمدی

عطنا، به مناسبت چهارمین سالگرد آسمانی شدن دکتر احمد گل‌محمدی، عضو هیئت علمی دانشگاه علامه طباطبائی، همایش نکوداشت یاد و خدمات این استاد فرهیخته، صبح امروز (چهارشنبه، ۲۹ مرداد ماه ۱۴۰۴) در زادگاه ایشان، شهرستان کلیبر، برگزار شد.

این همایش در تاریخ ۲۹ مرداد ماه ۱۴۰۴ در زادگاه ایشان شهرستان کلیبر در استان آذربایجان شرقی به همت مدیریت اداره بهزیستی شهرستان کلیبر و اداره کل بهزیستی استان آذربایجان شرقی برگزارشد. نمایندگانی از دانشگاه علامه طباطبائی نیز در این همایش حضور داشتند و پیام رییس دانشگاه را قرائت کردند.

شجاع احمدوند، رئیس دانشگاه علامه طباطبائی در پیامی به این همایش، ضمن عرض تسلیت و همدردی با خانواده استاد گل‌محمدی، یاد و خاطره این دانشمند فقید را گرامی داشت.
در این پیام آمده است:

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

«یاد و خاطره استاد فقید، دانشمند فرزانه و دوست عزیزمان، دکتر احمد گل‌محمدی را گرامی می‌دارم و به نمایندگی از خانواده بزرگ دانشگاه علامه طباطبائی و به عنوان دوستی دیرین، عرض تسلیت و همدردی خود را به خانواده محترم، دوستان، شاگردان، مردم فرهنگ دوست کلیبر، اصحاب علم و اندیشه و شرکت کنندگان در این همایش گرانقدر تقدیم می‌دارم.

گذشت چهار بهار از غروب تلخ آن چراغ فروزانِ دانایی، نه تنها از عمق این فقدان نکاسته، که هر روز خلاِء او را بیشتر نمایان می‌سازد.

دکتر گل‌محمدی تنها یک همکار و استاد نبود؛ او وجدان بیدار جامعه علمی، مترجمی توانا و نویسنده‌ای صاحب‌قلم بود که عمق اندیشه را با شیرین زبانی درمی‌آمیخت.

آنچه ایشان را به چهره‌ای متمایز بدل کرده بود، تنها تألیفات و ترجمه‌های ارزنده‌اش نبود، بلکه فروتنی، ادب نفس و عشق بی پایانش به ایران و فرهنگ اصیل آن بود؛ عشقی که ریشه در سرزمین کهن آذربایجان و در دل کوه‌های سرفراز کلیبر داشت.

دکتر گل‌محمدی در ترجمه، تنها واژه‌ها را برنمی‌تابید، که جانمایه و روح معانی را به زبان مقصد منتقل می‌کرد و گویی اثری نو می‌آفرید. در تألیف، مسائل پیچیده اجتماعی و سیاسی را با بیانی شیوا و همه فهم مطرح می‌ساخت و در تدریس، نه مُقلِّد، که مُلهِم بود. کلاس درسش مکتبِ پرسشگری و اخلاق بود.

گل‌محمدی همواره آماده برای همفکری، همراهی و حمایت بی‌چشمداشت بود. دوستی‌اش با من و بسیاری از همکاران، موهبتی بود که تا همیشه در خاطرمان خواهد ماند؛ دوستی بر پایه صداقت، احترام و عشق به توسعه و آبادانی ایران.

امروز که اینجانب با کمال پوزش از حضور و عرض ادب مستقیم به محضر خانواده و همشهریانش محروم هستم، برآنم که بهترین پاسداشت این بزرگمرد، تداوم راه اوست؛ راهِ مطالعه، تحقیق، ترجمه متون ناب و تلاش برای ساختن ایرانی سربلند و پیشرفته از مسیر اخلاق و نوع دوستی.

اینجانب به سهم خود، می‌کوشم تا نام و یاد او را در دانشگاه علامه طباطبائی، این نهاد علمی که عمرش را صرف اعتلای آن کرد، زنده نگاه دارم و به ادامه مسیر علمی شاگردان و همکارانش کمک کنم.

از همه دست اندرکاران برگزاری این همایش با شکوه، بزرگان و مسئولان شهرستان و استان، به‌ویژه خانواده گرامی مرحوم دکتر گل‌محمدی، که با برپایی این آیین، قدرشناسی و بزرگواری خود را نسبت به یکی از بهترین فرزندان خود و سرمایه ماندگار دانشگاه علامه طباطبائی نشان دادند، صمیمانه سپاسگزاری می‌کنم.

روانش شاد و یادش گرامی باد.»