تبلور سه ویژگی متمایز ایران زمین در شخصیت جهادگر دانشگاهی

• دکتر غلامرضا ذکیانی | معاونت پیشین فرهنگی دانشگاه علامه طباطبایی

قبل از هر طرح هر سخن و مطلبی، نخستین سالگرد عروج شهید حسین علیمرادی (جوان جهادگر و مؤسس سمن دانشجویی «دست یاری به دشتیاری») را به خانواده محترم‌شان، همسر گرامی‌شان، پدر و مادر دلبندشان و همکاران او در موسسه خیریه «دست یاری به دشتیاری» و خانواده بزرگ دانشگاه علامه طباطبایی و البته دوستانمان و دوستان مرحوم در استان سیستان بلوچستان تسلیت عرض می‌کنم و امیدوارم نهالی را که شهید علیمرادی کاشتند و با خونشان آبیاری کردند، روز به روز تنومندتر و بالنده‌تر شود.

اگر بخواهم تصویر بهتر و روشن‌تری از شخصیت شهید حسین علیمرادی نمایش دهم، بهتر است از سه بعد او را مورد نظر و تأمل قرار دهیم. ایران عزیز ما در طول تاریخ حداقل از سه بعد، ویژگی‌های متمایزی داشته که سرزمین پهناور مادری ما را همیشه (چه قبل از اسلام و چه بعد از اسلام) برجسته و نمود یافته، کرده است:

1. ایران ما از بعد فرهنگی همواره در طریقی بوده که همه فرهنگ‌ها و خرده فرهنگ‌ها را به خود جذب کرده و به همه آن فرهنگ‌ها و خرد فرهنگ‌ها میدان داده و در حین حفظ استقلال آن‌ها، در دامن فرهنگ بزرگتری به نام ایران عزیز رشد و پرورش داده است. همین خاصیت منشورگونه فرهنگ ایران ما که همه اقوام و مذاهب مختلف را در درون خودش جذب، نه هَضم می‌کند و با حفظ استقلال کامل، رنگ ایرانی به آن ها می‌دهد، فرهنگ سرزمین مادری ما را متمایز و برجسته کرده است. این بعد متمایز فرهنگ در شخصیت شهید علیمرادی متبلور است. برای مرحوم حسین علیمرادی اهمیت نداشت به کسانی که کمک می‌کند، آیا هم‌کیش، هم آیین و یا هم‌قوم و یا هم‌مسلک اویند یا خیر؟ حسین عزیز ما به مانند فرهنگ ایرانی‌مان یک اسطوه ایرانی بود.


2. دومین وِیژگی متمایز ایران ما بعد اجتماعی این فرهنگ است. «بنی آدم اعضای یکدیگرند، که در آفرینش ز یک گوهرند/ چه عضوی به درد آورد روزگار، دگر عضوها را نماند قرار» استاد سخن، شیخ مصلح‌الدین سعدی (رحمه‌اله علیه) این ابیات گوهربار را به تصادف نسُراییده و به تصادف بر دل ایرانیان ننشسته، زیرا که «آنچه از دل برآید، لاجرم بر دل نشیند». این ویژگی متمایز دست‌یاری ما ایرانیان (چه قبل و چه بعد از اسلام) همیشه اینطور بوده، هست و خواهد بود. شهید حسین علیمرادی الگوی این ابیات بود؛ شهید ما در هر گوشه‌ای از ایران عزیز، اگر محرومیتی می‌دید، آنچنان برآشفته می‌نمود که نمی‌توانست مانع سرازیری اشک‌هایش شود. همیشه در زبان و سخن می‌گفت محروم اصلی ما هستیم. دوستان دانشگاهی و اهالی محله دشتیاری را با رغبت جمع می‌کرد تا با مسئولیت جمعی مشترک سرزمین و منطقه مادری‌شان را آباد کنند.


3. سومین بعد فرهنگ ما انسانی بودن آن است. اسلام ایرانی و یا ایران اسلامی عزیز ما، همین هویت را به خود دارد؛ همه اقوام را به رسمیت می‌شناسد و همه اقوام با زبان‌ها و نژادهای مختلف در کنار همدیگر به زیبایی در صلح و آرامش زندگی می‌کنند که ویژگی متمایز دیگری به فرهنگ غنی ما داده است. جای جای رفتار حسین عزیز ما تبلور چنین نگاهی از بعد غنی فرهنگی ایرانی اسلامی است. مرحوم هیچ تمایزی میان اقوام، گروه‌ها و یا نژادها نمی‌گذاشت، بلکه آن‌ها را از خود و خودش‌ را از آن‌ها می‌دانست.

آخرین نکته شخصیت مرحوم حسین علیمرادی، زمان‌شناسی بود؛ با وجود اینکه حسین علیمرادی مدت‌ها در بریتانیا در مهد تمدن غرب زندگی کرده بود اما او فریفته تمدن غرب نبود، بلکه دلباخته و سر باخته تمدن ایران زمین بود. تمام دوستان و اعضای خانواده خود را بسیج کرده بود تا در هر گوشه‌ای از ایران عزیز، اگر محرومی می‌یابد، به کمکش بشتابند. او به خانه و کاشانه خود برگشت، زمانی که به یاری مردم دشتیاری شتافت؛ مردم او را پذیرفتند و قبولش کردند. با خلوص نیت و ویژگی‌های متمایز در رفتارش و اعتباری که از مردم وام گرفت، در مدت بسیار کوتاهی موفق شد، به بسیاری از محرومیت‌های دشتیاری پایان دهد.

برای آن شهید عزیز اجر جزیل خواهانم و برای فرزند عزیزشان و همسر گرامی‌شان، پدر ومادر دلبندشان و دوستان و اهالی منطقه دشتیاری صبر و شکیبایی آرزومندم. امیدوارم با زنده نگه داشتن راه حسین و تلاش برای رفع محرومیت‌های این منطقه، آرزوی مرحوم را برآورده سازند و روح او همیشه در آرامش باشد. والسلام علیکم و رحمه‌الله و برکاته.

*حسین علیمرادی، متولد سال ۱۳۷۴، فارغ‌التحصیل دانشکده مدیریت و حسابداری دانشگاه علامه طباطبایی، دبیر سابق کانون خیریه این دانشگاه و دانشجوی کارشناسی‌ارشد رشته حسابداری دانشگاه تهران بود که سال گذشته همسر و فرزند خردسال خود را با فقدان خود عزادار کرد. این جوان جهادگر، سمن دانشجویی «دست یاری به دشتیاری» را در سال ۱۳۹۶ تأسیس کرد و قصد داشت با کمک خیرین، ۳۴۰ مدرسه برای ۳۰ هزار دانش‌آموز دشتیاری، یکی از مناطق محروم سیستان و بلوچستان بسازد، اما بر اثر سانحه تصادف حین فعالیت جهادی از دنیا رفت. علیمرادی در سال ۱۳۹۳ با منطقه دشتیاری در ۱۰۰ کیلومتری چابهار آشنا شده بود و از همان سال،شروع به فعالیت در این منطقه کرد. وی مدارس متعددی در منطقه دشتیاری ساخته است و قرارداد ساخت مدارس متعددی را هم منعقد کرد؛ در این میان مدارس متعددی هم با مشارکت سازمان منطقه آزاد و خیرین در دست اجراست.