اینجا خرج تحصیل بچه‌های کار را می دهند

 ﺻورﺕ رنگ پریده و چشمان بی فروﻏﺶ را از من می دزدد و با دسته كیف رنگ و رو رفته مادرش بازی می‌كند. اسمش را كه می‌پرسم، سرش را بالا نمی‌آورد و زیرلب با ﺻدای كودكانه و لحن مردانه‌ای می‌گوید پیمان! نگاهی به قد و قواره كوچك‌ اش می‌اندازم، سنگین و آرام روی ﺻندلی بزرگی نشسته است. در باز و فاطمه وارد می شود. بعد از او علی، نسترن و مهدی به ما ملحق می‌شوند. كودكانی كه همگی با نگاه بی‌فروغ خود گوشه‌ای می‌نشینند و آرام در دنیای عجیب و ﻏریب خودشان فرو می‌روند. اینجا مؤسسه مددكاری امین است؛ مؤسسه‌ای كه كودكان كار را شناسایی و هزینه‌های تحصیل آنها را تامین می‌كند.

مساحت زیادی ندارد اما پرونده های زیاد و حجیمی در آن دیده می شود که همه پر شده از مشکلات خانواده های کم بضاعت. در میان این پرونده ها می توان نشانی کودکان زیادی را پیدا کرد که به جای تحصیل مجبور به کار کردن هستند.

به گزارش عطنا به نقل از مهر، امین پورفتاح، مدیر این موسسه مددکاری می گوید: در طرح شناسایی کودکان کار و خیابان که از سال ۱۳۹۰ تا ۱۳۹۱ به مدت ۶ ماه در مناطق جنوبی تهران اجرا شد، این بچه ها و خانواده هایشان شناسایی شدند. هرچند تعداد این بچه ها آمار قابل توجهی به خود اختصاص داده اند اما تعداد محدودی خانواده را با توجه به مشکلاتی که دارند، انتخاب کرده ایم و هزینه تحصیلی کودکان آنها را پرداخت می کنیم که ماهانه ۳۰۰ هزار تومان است.

این مدد کار اجتماعی و پژوهشگر ادامه می دهد: این کودکان اغلب به دلیل مشکلات مالی از تحصیل عقب مانده اند یا وقفه ای در تحصیل آنها ایجاد شده است.

وی درباره نحوه خدمات دهی به این کودکان می گوید: با همکاری اداره آموزش و پرورش و مسئولان معاونت ابتدایی، بچه ها آموزش های فشرده می بینند یا در همان مقطع ثبت نام می شوند. در ضمن عقب افتادگی آنها در بعضی دروس هم در همین موسسه توسط معلمان و کارشناسان جبران می شود.

نمی توانیم مانع کار کردن بچه شویم

پور فتاح می گوید: تعداد خانواده های نیازمند و کم بضاعت در منطقه های جنوبی تهران کم نیست. اما با وجود بودجه محدود، از این خانواده ها حمایت می کنیم و این کار را سعادت بزرگی برای خود می دانیم.

مدیر کلینیک مدد کاری امین درباره چگونگی نظارت بر فعالیت و زندگی کودکان کار که تحت پوشش این موسسه هستند، می گوید: می دانیم که برخی از این کودکان با وجود دریافت کمک هزینه تحصیلی باز هم کار می کنند. متاسفانه بیشتر این خانواده ها به دلیل محرومیت هایی که با آن مواجه هستند، مجبورند باز هم کودکان خود را سر کار بفرستند، در اینجا فعالیت نظارتی مددکاران ما شروع می شود. مددکاران به صورت غیر محسوس فعالیت بچه ها را کنترل می کنند تا سر کار نروند و اگر می روند، حتماً در کلاس های درس حاضر شوند تا کمک هزینه تحصیل آنها صرف مخارج دیگر نشود.

پورفتاح ادامه می دهد: ما نمی توانیم مانع از کار کردن بچه ها شویم چرا که مشکلات خانواده آنها زیاد است. این بچه ها فقط به خاطر تامین هزینه تحصیل‌شان مجبور به کار کردن نیستند و خانواده آنها مشکلات متعددی دارند. بنابراین فقط می توانیم با این کمک هزینه خانواده آنها را به ادامه تحصیل بچه ها تشویق کنیم. البته این بچه ها به دلایل مختلف، فصل تابستان مجبور به کار کردن هستند و نمی توان از کار کردن آنها جلوگیری کرد اما باز هم مددکاران بر نوع فعالیت آنها نظارت می کنند.

اینجا موسسه خیریه نیست!

همان طور که از نام این موسسه پیداست، این مرکز یک نهاد خیریه نیست اما مشکلات خانواده ها، مسولان آن را مجبور کرده به حمایت از خانواده های نیازمند و بچه های آنها بپردازند.

پورفتاح می گوید: هدف ما از فعالیت در این موسسه انجام کارهای خیریه نبوده است. هدف ما شناسایی آسیب های اجتماعی است. اما از آنجا که در طول سال با مواردی برخورد می کنیم که در صورت حمایت نکردن و چشم پوشی امکان بروز مشکلات غیر قابل جبران دارد، وظیفه خود می دانیم از برخی خانواده های نیازمند، حداقل در زمینه تامین هزینه تحصیل کودکان آنها حمایت کنیم.

وی ادامه می دهد: هزینه های موسسه از کمک های مردمی و خیران تامین می شود، در حقیقت این موسسه نقش یک واسطه را ایفا می کند. به این صورت که خانواده های نیازمند را با خیران آشنا می کنیم و فعالیت های مورد نیاز برای حمایت از خانواده ها زیر نظر مددکاران ما انجام می شود.

کودکان را با خودشان آشتی می دهیم

کلینیک مددکاری امین با کمک خیران تدابیری اتخاذ کرده تا کودکان بتوانند با دنیای کودکان آشتی و لحظات شیرینی را در زندگی تجربه کنند.

پورفتاح می گوید: بستری فراهم کرده ایم تا کودکان کار به همت خیران لحظات شادی را تجربه کنند. به این صورت که برنامه هفتگی شهربازی و اردوهای گروهی همراه با خانواده برای آنها برپا می کنیم.

وی ادامه می دهد: بازخورد حضور بچه ها در اردوها غیر قابل توصیف است و نشان می دهد تا چه اندازه از دنیای کودکانه خود فاصله داشته اند و با دیدن و بازی کردن با وسایل بازی چقدر انرژی می گیرند و ابراز خوشحالی می کنند.