به گزارش عطنا به نقل از کتاب دانستنیها: این جزایر با تمام فریبندگی، وحشتناک اند. در این نقاط خاکی میان آب ها، از گذشته های دور تاکنون ماجراهایی اتفاق افتاده که برای همیشه در چشم مردم، وحشتناک ترین جزایر دنیا شده اند

جزیره مارها

در اقیانوس آتلانتیک جنوبی، دور از سواحل برزیل در جنوب سائوپائولو، جزیره ایلادوکیمادا گرانده، سال هاست که بکر و دست نخورده باقیمانده. چون هیچ انسانی جرئت نمی کند پا در این جزیره مرگبار بگذارد. این جزیره محل زندگی مارهای سمی است. بومی های سواحل نزدیک می گویند در هر مترمربع جزیره ایلادوکیمادا پنج مار سمی زندگی می کنند.

پرندگان مهاجری که برای استراحت بین راه بی خبر از همه جا در این جزیره فورد می آیند، منبع تغذیه مارهای این جزیره است. البته مارسلو دوآرت زیست شناسی که بیش از 20 بار برای انجام تحقیقات علمی به این جزیره سفر کرده، می گوید پنج مار در هر مترمربع کمی اغراق است و بهتر است بگوییم که در هر مترمربع، یک مار سمی زندگی می کند.

مارهای این جزیره، گونه خاصی از افعی سرطلایی هستند. در برزیل، عامل 90درصد مار گزیدگی های منجر به مرگ این نوع مار است. مارهای سرطلایی که در این جزیره خوش آب و هوا زندگی می کنند تا یک متر و نیم رشد می کنند. عکس العمل آنها بسیار سریع است و به محض گازگرفتن و نیش زدن گوشت محل گزیدگی ملتهب می شود. سرطلایی ها آن قدر خطرناک اند که دولت برزیل به جز تحقیقات عملی هر سفری به این جزیره را ممنوع کرده و هیچ مسئولیت را در برابر افرادی که به جزیره مارها بروند، برعهده نمی گیرد.

---

جزایر گوگردی

ژاپن سرزمین جزیره هاست. جزیره اصلی (هونشو) که اطرافش 3 جزیره کوچک تر (هوکایدو، کیوشو و شیکوکو) قرار دارند و البته اطراف آنها هم تعداد بسیار بیشتر جزیره کوچک تر. در این بین، مجمع الجزایر ایزو از وحشتناک ترین آنهاست. در این جزایر، نفس کشیدن ممنوع است. آنجا به خاطر کوه های آتشفشانی، هوا پر از گوگرد است و نکته قابل توجه اینکه این نقطه از جهان بیشترین میزان گازهای کشنده را نیز دارد. حتما فکر می کنید، این توصیفات دیگر هیچ انسانی جرئت زندگی در این جزایر را ندارد اما این طور نیست. ژاپنی های زیادی در ایزو خانه و زندگی دارند. البته خانه ها قدیمی است.

پیش از اینکه کوه های آتشفشانی منطقه فوران کند. بعد از اینکه مواد مذاب فوران کرد و گازهای سمی در هوا پیچید و دیگر متوقف نشد، ساکنان این جزیره وحشتناک، به جای اینکه منطقه مرگبار را ترک کنند تصمیم عجیب و غریبی گرفتند. آنها ماسک های اکسیژن به صورت می زنند، و این ماسک ها شب و روز روی صورت بومی های منطقه است و به هیچ عنوان جرئت برداشتن آن را ندارند. شاید باور نکنید اما ساکنان این منطقه برای ماندن در جزیره پول دریافت می کنند. پژوهشگرانی هم در منطقه حضور دارند که مشغول مطالعه تاثیرات زندگی با ماسک اکسیژن و تنفس میزان بسیار کم گاز گوگرد بر مردم هستند.

---

جزیره آدم خوارها

وقتی عکس های فیجی را می بینید حتما فکر می کنید آنجا یکی از زیباترین و آرام ترین جزیره های دنیاست. اما سخت در اشتباهید. آنجا تاریخی از وحشت را در خود دارد. تاریخی از کودک خواری، کشتن کودکان، شکنجه کودکان و مرگ آنها. جزیره فیجی کودکان را به هیچ عنوان دوست ندارد. این موضوع را از دفترچه خاطرات یکی از مبلغان مسیحی که در دهه 1840 به فیجی رفته بود به خوبی می توان فهمید: «سه شنبه سی و یکم اکتبر 1839. امروز صبح ما شاهد صحنه ای باورنکردنی بودیم.

بیست جسد از مردان، زنان و کودکان از قبیله تانوآن به عنوان هدیه به قبیله ریوا آورده شد. جسدها بین مردم قبیله تقسیم شد. تقریبا 30 کودک را بالای نیزه ها بردند تا نشان پیروزی آنها باشد. دیگر کودکانی که جان سالم به در برده بودند به «بااو» برده شدند تا فنون جنگ آوری را به آنها آموزش دهند که البته در این بین بدترین شکنجه ها را می دیدند.

---

جزیره کروکوها

جزیره رامری رکورددار مرگ دسته جمعی توسط حیوانات است. در روزهای پایانی جنگ دوم، گروهی از نیروهای ژاپنی، در حال فرار از حمله متفقین به این جزیره کوچک در سواحل برمه پناه بردند. 19 فوریه 1945 بود. دسته سربازها به خط در حال گشت زنی در جزیره بودند غافل از اینکه جزیره رامری جولانگاه پشه های مالاریا، عقرب های سمی و از همه بدتر کروکودیل های آب شور است. شب که از راه رسید سربازان که از همه جا بی خبر بودند، وارد رودخانه کم عمقی شدند که از آن بگذرند. ناگهان صدای فریادهای مرگ از گوشه و کنار بلند شد.

کروکودیل های گرسنه به سربازها حمله کرده بودند. بروس رایت افسر انگلیسی در مورد این اتفاق وحشتناک چیزهایی از بازماندگان ماجرا شنیده و در خاطراتش آورده است: «آن شب وحشتناک ترین شبی بود که سربازان تا به حال تجربه کردند. صدای فریاد سربازها که بدنشان در آرواره های تمساح ها گیر کرده بود به گوش می رسید و در آن تاریکی هیچ کاری از دست هیچ کس ساخته نبود. صبح که شد نوبت لاشخورها بود تا باقیمانده سفره تمساح ها را تمیز کنند. از 900 سرباز ژاپنی آمار کاملا دقیقی وجود ندارد و بعضی ها گفته اند که حتی با وجود محاصره، 500 سرباز از جزیره جان سالم به در برده اند اما این ماجرا در گینس هم با نام «بزرگ ترین فاجعه به وسیله حیوانات» ثبت شده است

---

جزیره ای برای مرگ

سابقه وحشت در پاولیگا واقع در یکی از تالاب های ونیز ایتالیا به زمان روم باستان بر می گردد. رومی ها افراد شرور را یکجا جمع می کردند و همه آنها را به منطقه ای دور از جایی که مردم عادی زندگی می کنند، می فرستادند. این منطقه جایی جز جزیره پاولیکا نبود. هزاران زندانی به جزیره منتقل می شدند و همه آنها بدون هیچ آب و غذایی آنجا رها شده و طولی نمی کشید که مرگ گریبان آنها را می گرفت.

سال ها گذشت تا اینکه طاعون همه اروپا را فراگرفت و باز هم نام این جزیره سر زبان ها افتاد. این بار با این تفاوت که طاعونی ها و یا هر فرد مشکوک به این بیماری را به جزیره می فرستادند و سیاسی قدرتمندان آن زمان این بود: «اجازه دهیم طاعونی ها در آرامش بمیرند.»

وقتی بیماران به جزیره می رسیدند آنها را در بشکه های بزرگ می انداختند و در آتش می سوزاندند. گفته می شود که نزدیک به 160 هزار نفر در این جزیره به کام مرگ کشیده شدند و هنوز هم باقیمانده استخوان های آنها در پاولیگا دیده می شود.

بعد از این دو حادثه بسیار مشهور در سال 1992 بیمارستان روانی با برج ناقوس دار در این جزیره ساخته شد. بیمارستان روانی که خطرناک ترین بیماران در آنجا نگهداری می شد و به گفته بسیاری، آزمایش های وحشتناکی روی آنها انجام می شدند. برای همین پس از سال ها این جزیره به صورت متروک رها شد. این جزیره آن قدر از نظر ایتالیایی ها وحشتناک است که افسانه های بسیاری در مورد آن گفته اند. مردم بر این باورند که در پاولیگا ارواح افرادی که طاعون داشتند و سوزانده شدند هنوز هم سرگردان هستند!