احسان کرمی با انتشار عکس زیر نوشت:
بیست و پنج شهریور نود و چهار. عجب روزی بود
به خواست بچه های دانشگاه علامه برای اجرای بخشی از جشنشون به جمعشون رفتم اونجا اول از این سورپرایز شدم که قراره دانشگاه علامه از من و چند استاد و مدرس دیگه ای که در تابستان باهاشون همکاری کردن تقدیر کنه و مدال دانشگاه علامه رو بهشون اهدا کنه. افتخار بزرگی بود. اما همینطور که نشسته بودم و یکی از هنرجوهام داشت بخش تقدیر رو اجرا میکرد دیدم آقای دکتر سعیدی که در دبیرستان معلم من بودند و من عاشقانه باورشون داشتم و تو همه این سالها به لطف اس ام اس باهاشون در تماس بودم و گاهی هم صدای همو میشنیدیم به عنوان یکی از اساتید برگزیده روی صحنه رفتند و جایزه گرفتند. وقتی نوبت روی سن رفتن من شد از مسئولین دانشگاه تقاضا کردم اجازه بدن لوح تقدیر و مدالمو از آقای سعیدی که حالا موها و ته ریششون یکسره سفید شده بگیرم . و چه لذتی داشت که معلمی که در نوجوونی برات حکم مرشد رو داشت حالا مدال افتخار یک دانشگاهو روی سینت بزنه. مردی که به حقیقت مومنه نه به مصلحت. مردی که مهمترین چیزی که ازش آموختم این بود که اگر در موضع حقی به هیچ عنوان از موضعت کوتاه نیا…و یادم داد جز در برابر حق سر خم نکنم. و یادم داد با شاگردات دوست باش . نه به حرف که به عمل یادم داد… حالا چه فرقی میکنه که آقای دکتر سعیدی استاد امروز روانشناسی دانشگاه علامه در دبیرستان معلم کدوم درس من بودند؟!مهم این بود که چه چیز به ما آموختند
پی نوشت
در لوح تقدیر دانشگاه واژه استاد درج شده. صمیمانه بابت مهر مسئولین دانشگاه علامه طباطبایی به خودم میبالم اما من ابدا استاد نیستم و خودمو لایق این عنوان نمیدونم و سر کلاس هم اگر کسی به من استاد بگه جریمه میشه! من فقط تلاش میکنم آنچه که آموختم و تجربه کردم رو به هنرجوهای اجرا و نمایشنامه خوانی منتقل کنم. همین. بنابر این اصلا این واژه را به خودم نخواهم گرفت وادعایی از این بابت نه دارم و نه خواهم داشتش.