مقالهای از مارشال مکلوهان درباره شکل نویسندگی ویلیام اس باروز؛
ایماژ ویروس است
شهر در اندیشه باروز بسط تکنولوژیک ایده تن است و تجربه آن بهمثابه یک کابوس بیمارگونه و هذیانی. این کابوس امروز در ترکیب با رسانههای ارتباط جمعی در حال بسط این مفهوم به سمت یک چاردیواری جهانیسازیشده میرود. در آیندهای که باروز تصویر میکند، تئاتری برپاست که تماشاچیان همان بازیگرانند و برعکس.
ادامه مطلب