كارتنخوابهاي تهران از سرما نميميرند، از تنهايي ميميرند؛
پول نميخواهيم؛ محبت ميخواهيم
حالا ديگه ما حضور آدما رو لازم داريم كه در كل شهر پراكنده بشيم و نقطه به نقطه بگرديم و هر كسي رو ديديم كه يك گوشه افتاده و خوابش برده، به دوشمون بگيريم و از مرگ نجاتش بديم. امروز، ديگه غذای گرم و پول فايدهای نداره. ما فقط به آدما نياز داريم تا بچرخيم توی تمام بيغولههای شهر و كارتنخوابا رو از يخ زدن، از مرگ نجات بديم. رفتن، رفتن سراغ اين آدما، اينا میخوان ديده بشن؛ ديده شدن، اميدوارشون میكنه به زندگی. اينا نمیميرن، اگه بدونن كه ديده ميشن. اينا از گرسنگی درد نمیكشن. اينا از گرسنگی نمیميرن، اينا از طرد شدن میميرن.
ادامه مطلب