«کتابراهی» برای تغییر؛
کتاب نوسازی زندگی به قلم حسین عبداللهی رونمایی شد
سلیمی بجستانی در نشست رونمایی از کتاب «نوسازی زندگی» گفت: «اگر قرار است زندگی ما نو شود باید آن را شخم زد، در این کتاب نکته خوبی آمده است که هر تغییر باید ابتدا در فکر و ذهن اتفاق بیفتد. برای هر نوع تغییری نیاز به عقل، جسارت و صبر است. این کتاب نشان میدهد هر چیزی که قرار است اتفاق بیفتد ابتدا باید در خود فرد صورت گیرد.»
به گزارش عطنا؛ کتاب «نوسازی زندگی» تالیف حسین عبداللهی، عضو هیئت علمی گروه مدیریت و برنامهریزی آموزشی دانشکده روانشناسی دانشگاه علامه طباطبائی صبح دوشنبه 17 آبان با حضور حسین اسکندری و حسین سلیمی بجستانی، اعضای هیئت علمی دانشکده روانشناسی و حمیدرضا رحمانیزاده دهکردی، عضو هیئت علمی دانشکده ارتباطات و جمعی از دانشجویان رونمایی شد.
در آغاز این مراسم، معاون دانشجویی دانشگاه علامه درباره این کتاب گفت: هنرمندان، فیلسوفان و ادیبان همه گرسنه معرفت هستند. همانطور که در صفحه 101 این کتاب گفته شده، «الگوهای زندگی خود را پیدا کنید». در روانشناسی بحثی به عنوان سبک زندگی داریم که از نگاههای مختلفی مورد توجه است. آدلر در اینباره میگوید آینده جایی نیست که ما به آنجا میرویم، بلکه آینده را ما به وجود میآوریم. زندگی یافتنی نیست بلکه ساختنی است. مفهوم زندگی غامض و پیچیده است؛ همه زنده هستیم تا بدانیم زندگی چیست؟
حسین سلیمی بجستانی با اشاره به اینکه انسانها در سه سطح زندگی میکنند، گفت: بعضیها در سطح فرد باقی میمانند که این افراد سازمان بیولوژکی دارند و با نیازهای جسمانیشان زندگی میکند. عدهای هم انساناند که تقریبا فرد تکامل یافتهای هستند که قوای مغزی خود را پرورش دادند و جویای معرفت و دانش هستند. عدهای دیگر «شخص» هستند، این افراد فقط به مادیات اکتفا نمیکنند بلکه به معنویات، فهم و شعور نیز توجه دارند.
سلیمی بجستان افزود: آمارها نشان میدهد گروه اول 70 درصد از انسانها را شامل میشود. 25 درصد انسانها در گروه دوم جای دارند و تنها 5 درصد به درجه سوم یا شخص میرسند. برای «شخص» شدن باید الزامات و مهارتهای نوسازی خاص به آنها برسد.
سلیمی بجستانی با اشاره به آرای آدلر ادامه داد: ما در زندگی تکالیفی بر عهده داریم، از جمله در حیطه شغل، روابط اجتماعی، روابط با همسر، معنویت و ... که چرخه زندگی ما براساس آن میچرخد و در کل، باید بین انرژی شخص و این تکالیف تعادل برقرار کرد. خودسازی و نوسازی بحثی است که در روانشناسی به آن توجه زیادی داریم. ادراک فرد از مفهوم زندگی مهمتر از خود زندگی است.
او در بخش دیگری از سخنانش گفت: یک بخش از معنویت که اخیرا اضافه شده و فکر میکنم جای آن در این کتاب خالی مانده این است که انسانها بیش از آنچه فکر میکنند وابسته به معنویت هستند و معنویت صرفا مناسک نیست. خصوصا وقتی درگیر یک اتفاق یا بحران در زندگی هستیم. نکته دیگر این است که باید بدانیم تغییر شخصی و فرهنگی یک «دور» است که شروع و پایانی دارد. به این شکل که اول ما در حالت تعادل هستیم، عوامل خارجی وارد میشوند و بیآدابی اتفاق میافتد، بعد بحران و بیسازمانی روی میدهد و بعد از آن وارد رهایی میشویم.در آخر تفرق بوجود میآید و این آغاز سازگاری دوباره است.
هیئت علمی دانشگاه علامه در پایان اظهار کرد: اگر قرار است زندگی ما نو شود باید آن را شخم زد. نکته خوبی در مقدمه این کتاب اشاره شده است: «تغییر ابتدا باید در فکر و ذهن اتفاق بیفتد». اگر میخواهید در زندگی تغییر کنید، به عقل، جسارت و صبر نیاز دارید. این کتاب نشان میدهد هر چیزی قرار است اتفاق بیفتد ابتدا باید در خود فرد صورت گیرد.
ما زنده به آنیم که آرام نگیریم/موجیم که آسودگی ما عدم ماست
در ادامه، حسین عبداللهی، مولف کتاب با ابراز خرسندی از انتشار کتاب خود در انتشارات دانشگاه علامه طباطبائی سخنان خود را بدین شرح آغاز کرد: زمانی که بعد از وقت اداری به کلاس زبان میرفتم و بعد از کلاس که سوار اتوبوس میشدم و از بلوار کشاورز برای رفتن به دفتر محقری برای کار میگذشتم، پشت چراغ قرمز این بلوار به این فکر میکردم که به راستی چه لزومی دارد که در این دفتر محقر و آن هم در اینجا باید اینگونه کار کنم و آنجا تلنگری در من رخ داد که «باید تغییر کنم».
عضو هیئت علمی دانشگاه علامه تجربه را بهترین سرمایه خود در زندگی معرفی کرد و گفت: «ما زنده به آنیم که آرام نگیریم، موجیم که آسودگی ما عدم ماست»! بارها صبح زود اتفاق افتاده است که من پشت در ادارات و دفاتر پژوهشی ماندهام و به خانه برگشتهام، چرا جامعه ما سحرخیز نیست و به خواب زمستانی فرو رفته است؟ همیشه به وضع موجود راضی نباشید و تلاش کنید وگرنه عقبماندگی بر شما سایه میاندازد. آری! عقبمانندگی شاخ و دم ندارد.
عبداللهی با بیان اینکه اگر قرار است تغییری صورت بگیرید باید در خود فرد بوجود آید، اظهار داشت: مخصوصا در کشورهای جهان سوم، هیچ تشویق درخوری از رفتارهای مثبت فرد صورت نمیگیرد. حتی در نظام آموزشی و مدرسه ما هم تشویقی صورت نمیگیرد هیچ راهی نیست جز اینکه به خودمان برگردیم و مشوق خویش باشیم.
حسین عبداللهی ادامه داد: معمولا در هر سنی که هستیم همیشه به گذشته خود نگاه میکنیم، میاندیشیم که «آه! که گذشته خوبی نداشتیم». اگر گذشته ما را خیلی ناراحت کند ما حال و آینده را نیز از دست خواهیم داد، بنابراین گذشته را رها کنیم در کتاب هم آوردم البته کار بسیار سختی است ولی میتوان آن را با یک مدیریت ذهنی اداره کرد. ما از گذشته ناخوشایندمان فقط میتوانیم درس بگیریم و لحظه لحظه حال را نفس بکشیم. اما در چه زمانی و یا چه سنی به این درک میرسیم؟ هر قدر این درک زودتر اتفاق بیفتد، آینده بهتری خواهیم داشت. شاید به نظر بدیهیات برسد اما همین مسائل بدیهی نیازمند گوشزد جدی است و رسالت کتاب هم همین است.
دانشکده من، اتوبوس است
عضو هیئت علمی دانشگاه علامه با اشاره به تجربیات زیستی گفت: استادم زمانی به ما میگفت اتوبوس برایم دانشکده است و در آنجا خیلی چیزها را یاد میگیرم، وقتی سوار اتوبوس یا مترو میشوم، به مردم و پیرامون خود خیلی توجه میکنم. یک بار پشت چراغ قرمزی نوشته بود «زندگی دنده عقب ندارد». این جمله به ظاهر ساده، مفهوم بزرگی دارد، اگر کسی تنها همین یک جمله را به خوبی درک کند، بقیه عمرش را به بهترین نحو استفاده میکند.
عبداللهی در آخر تاکید کرد: «هدف اصلی نوشتار حاضر این است که به خواننده بگوید در هر مرحلهای از عُمر که هستیم میتوانیم شیوه تفکر، تحلیل، تفسیر و سرانجام زندگی خود را تغییر دهیم. در نتیجه بهرهوری ما حداکثر میشود، لیاقت و شایستگی بیشتری کسب میکنیم و به سوی کمال و تعالی حرکت میکنیم».
این مراسم با خوش و بش حاضران و ذکر نکاتی از سوی حسین اسکندری، عضو هیئت علمی دانشکده روانشناسی و حمیدرضا رحمانیزادهدهکردی، عضو هیئت علمی دانشکده ارتباطات و رونمایی از کتاب پایان یافت.
گفتنی است، نویسنده این کتاب علاوه بر این تالیف، آثاری چون «ظرافتهای رفتار و روابط انسانی»، «برنامهریزی توسعه آموزش و پرورش» و «درآمدی بر روشها، فنون و مهارتهای تدریس» را در کارنامه پژوهشی خود دارد.
نظر شما :