با اخبار جعلی و اطلاعات نادرست چه کنیم؟

عطنا - روزنامه نگاری در وضعیتی خاص است. پلتفرم‌های دیجیتال جدید شیوه‌های روزنامه‌نگاری نوآورانه‌ای را به راه انداخته‌اند که اشکال بدیع ارتباط و دسترسی جهانی بیشتر را نسبت به هر مقطعی در تاریخ بشر امکان‌پذیر می‌سازد.اما از سوی دیگر، اطلاعات نادرست و حقه‌بازی‌هایی که عموماً از آنها به عنوان «اخبار جعلی» یاد می‌شود، در حال تسریع و تأثیرگذاری بر نحوه تفسیر افراد از تحولات روزانه است.با هدایت بازیگران خارجی، روزنامه‌نگاری شهروندی، و گسترش اخبار رادیویی و کابلی گفتگو، بسیاری از سیستم‌های اطلاعاتی قطبی‌تر و بحث‌انگیزتر شده‌اند و اعتماد عمومی به روزنامه‌نگاری سنتی کاهش چشمگیری داشته است.

اخبار جعلی و کمپین های پیچیده اطلاعات نادرست به ویژه در سیستم های دموکراتیک مشکل ساز هستند، و بحث های فزاینده ای در مورد چگونگی رسیدگی به این مسائل بدون تضعیف مزایای رسانه های دیجیتال وجود دارد. به منظور حفظ یک سیستم باز و دموکراتیک، مهم است که دولت، تجارت و مصرف کنندگان برای حل این مشکلات با یکدیگر همکاری کنند.دولت ها باید سواد خبری و روزنامه نگاری حرفه ای را در جوامع خود ترویج دهند.صنعت خبر باید به منظور ایجاد اعتماد و تصحیح اخبار جعلی و اطلاعات نادرست بدون مشروعیت بخشیدن به آنها، روزنامه نگاری باکیفیت ارائه دهد. شرکت‌های فناوری باید روی ابزارهایی سرمایه‌گذاری کنند که اخبار جعلی را شناسایی می‌کنند، انگیزه‌های مالی را برای کسانی که از اطلاعات نادرست سود می‌برند کاهش می‌دهند، و مسئولیت‌پذیری آنلاین را بهبود می‌بخشند. موسسات آموزشی باید آگاه سازی مردم در مورد سواد خبری را در اولویت قرار دهند. در نهایت، افراد باید منابع خبری متنوعی را دنبال کنند و نسبت به آنچه می‌خوانند و تماشا می‌کنند شک داشته باشند.
 
وضعیت رسانه های خبری
 
چشم انداز رسانه های خبری در دهه های گذشته به شدت تغییر کرده است. از طریق منابع دیجیتال، دسترسی به روزنامه‌نگاری، رسانه‌های اجتماعی و مشارکت عمومی افزایش چشمگیری داشته است. بررسی اخبار آنلاین - چه از طریق گوگل، توییتر، فیس بوک، روزنامه های اصلی یا وب سایت های رسانه های محلی- همه جا حاضر شده است، و هشدارهای گوشی های هوشمند و برنامه های تلفن همراه، آخرین پیشرفت ها را بی درنگ برای مردم در سراسر جهان به ارمغان می آورند. از سال 2017، 93 درصد از آمریکایی ها می گویند که اخبار را به صورت آنلاین دریافت می کنند. [1] وقتی از آنها پرسیده شد که در دو ساعت گذشته اخبار آنلاین را از کجا دریافت کرده‌اند، 36 درصد از یک وب‌سایت یا اپلیکیشن یک سازمان خبری نام می‌برند. 35 درصد گفتند رسانه های اجتماعی (که معمولاً به معنای پستی از یک سازمان خبری است، اما می تواند تفسیر یک دوست باشد). 20 درصد موتور جستجو را به یاد آوردند. 15 درصد ایمیل، متن یا هشدار یک سازمان خبری را نشان دادند. 9 درصد گفتند که منبع دیگری است. و 7 درصد ایمیل یا متنی از اعضای خانواده را نام بردند (شکل 1 را ببینید).[2]
 
شکل 1: جایی که مردم اخبار آنلاین را در ایالات متحده دریافت می کنند،2017
 

 مرکز تحقیقات پیو، "چگونه آمریکایی ها با اخبار دیجیتال مواجه می شوند، به یاد می آورند و عمل می کنند"، 9 فوریه 2017.
 
به طور کلی، جوانان به احتمال زیاد اخبار خود را از طریق منابع آنلاین دریافت می کنند و برای ارتباطات خود به شدت به دستگاه های تلفن همراه متکی هستند. بر اساس گزارش مرکز تحقیقات پیو، 55 درصد از کاربران گوشی های هوشمند هشدارهای خبری را در دستگاه های خود دریافت می کنند. و حدود 47 درصد از کسانی که هشدار دریافت می کنند برای خواندن داستان کلیک می کنند.[3] به طور فزاینده ای، مردم می توانند تحویل اطلاعات را بر اساس ترجیحات شخصی خود سفارشی کنند. به عنوان مثال، می توان برای هشدارهای خبری بسیاری از سازمان ها ثبت نام کرد تا افراد اخبار مرتبط با علایق خاص خود را بشنوند.
 
به طور کلی تغییرات اضافه کاری در منابع خبری رخ داده است. شکل 2 نتایج 2012 تا 2017 را نشان می دهد. این نشان می دهد که بیشترین سود در اتکا به رسانه های اجتماعی بوده است. در سال‌های 2012-2013، 27 درصد به سایت‌های رسانه‌های اجتماعی متکی بودند، در مقایسه با 51 درصد که در سال 2017 این کار را انجام دادند.[4] در مقابل، درصد آمریکایی‌هایی که به اخبار چاپی تکیه می‌کنند از 38 به 22 درصد کاهش یافته است.
 
شکل 2: تغییر در منابع خبری کلی، 2012-2017

نیک نیومن، «منابع خبری دیجیتال»، موسسه رویترز برای مطالعه روزنامه نگاری، 2017
 
تعدادی از سازمان های تحقیقاتی پیشرفت های قابل توجهی در دسترسی دیجیتال در سراسر جهان یافته اند. به عنوان مثال، مرکز تحقیقات پیو از طریق نظرسنجی در 21 کشور در حال ظهور مستند کرده است که میزان استفاده از اینترنت از 45 درصد در سال 2013 به 54 درصد در سال 2015 افزایش یافته است. این عدد همچنان به دنبال رقم 87 درصدی است که در 11 کشور توسعه یافته مشاهده میشود ، اما به وضوح در بسیاری از نقاط جهان دستاوردهای عمده ای حاصل شده است.[5]

سایت های رسانه های اجتماعی در کشور های در حال توسعه بسیار محبوب هستند. همانطور که در شکل 3 نشان داده شده است، 86 درصد از کاربران اینترنت خاورمیانه به شبکه های اجتماعی متکی هستند، در مقایسه با 82 درصد در آمریکای لاتین، 76 درصد در آفریقا، 71 درصد در ایالات متحده، 66 درصد در آسیا و اقیانوسیه، و 65 درصد در اروپا.
 
شکل 3: استفاده از رسانه های اجتماعی در مناطق مختلف، 2016

 
جیکوب پوشتر، "مالکیت تلفن های هوشمند و استفاده از اینترنت
در اقتصادهای نوظهور همچنان به رشد خود ادامه می دهد"، مرکز تحقیقات پیو، 22 فوریه 2016.
 
علاوه بر این، موسسه رویترز برای مطالعه روزنامه نگاری روندهای مهمی را در مصرف اخبار نشان داده است. در اتکا به اعلان‌های اخبار موبایل دستاوردهای عمده‌ای را نشان داده است. درصد افرادی که در ایالات متحده از این منبع استفاده می کنند 8 درصد افزایش یافته است، در حالی که در کره جنوبی 7 درصد و در استرالیا 4 درصد افزایش یافته است. همچنین در استفاده از جمع‌آوری‌کننده‌های اخبار، منابع خبری دیجیتال و دستیارهای دیجیتالی فعال‌شده با صدا افزایش یافته است.[6]
 
 
کاهش اعتماد به رسانه های خبر

در ایالات متحده، اعتماد عمومی به روزنامه نگاری سنتی رو به کاهش است. نظرسنجی گالوپ از تعدادی از آمریکایی ها در دو دهه گذشته پرسید که چقدر به رسانه های جمعی که اخبار را به طور کامل، دقیق و منصفانه گزارش می کنند، اعتماد و اطمینان دارند. همانطور که در شکل 4 نشان داده شده است، درصدی که می گویند اعتماد زیادی دارند از 53 درصد در سال 1997 به 32 درصد در سال 2016 کاهش یافته است. 7

شکل 4: اعتماد عمومی به رسانه های خبری سنتی، 1997-2016

گالوپ، "اعتماد آمریکایی ها به رسانه های
جمعی به پایین ترین حد خود رسید"، 14 سپتامبر 2016
 
بین پوشش خبری که آنها را دوست ندارند و اخبار جعلی که ماهیت دستکاری دارند، بسیاری از آمریکایی ها صحت اخبار خود را زیر سوال می برند. نظرسنجی اخیر گالوپ نشان داد که تنها 37 درصد معتقدند "سازمان های خبری عموما حقایق را به درستی دریافت می کنند." این در مقایسه با نیمی از کشوری است که در سال 1998 چنین احساسی داشتند. همچنین یک شکاف حزبی شگفت انگیز در ارزیابی های عمومی وجود دارد. تنها 14 درصد از جمهوری‌خواهان معتقدند که رسانه‌ها اخبار را دقیق گزارش می‌کنند، در حالی که این رقم برای دموکرات‌ها 62 درصد است. حتی نگران‌کننده‌تر، «اکثریت قاطع کشور بر این باورند که سازمان‌های خبری بزرگ به طور معمول اطلاعات نادرست تولید می‌کنند».[8]
 
این کاهش اعتماد عمومی به رسانه ها برای دموکراسی ها خطرناک است. با توجه به وضعیت سیاسی فعلی که در ایالات متحده و سراسر جهان در حال تغییر است، سؤالاتی در مورد کیفیت اطلاعات در دسترس عموم و تأثیر سازمان های رسانه ای حاشیه ای بر ارزیابی رأی دهندگان وجود دارد. این تحولات نحوه پاسخگویی مردم به رهبران و نحوه عملکرد نظام سیاسی ما را پیچیده کرده است.
 
چالش های پیش روی چشم انداز رسانه های دیجیتال
 
با تغییر چشم انداز کلی رسانه، چندین تحول شوم رخ داده است. برخی افراد به جای استفاده از ابزارهای دیجیتال برای اطلاع رسانی به مردم و ارتقای بحث مدنی، از بسترهای اجتماعی و دیجیتالی برای فریب دادن، گمراه کردن یا آسیب رساندن به دیگران از طریق ایجاد یا انتشار اخبار جعلی و اطلاعات نادرست استفاده کرده اند.

اخبار جعلی توسط رسانه‌هایی تولید می‌شود که خود را به عنوان سایت‌های رسانه‌ای واقعی نشان می‌دهند، اما حساب‌های نادرست یا گمراه‌کننده‌ای را منتشر می‌کنند که برای فریب مردم طراحی شده‌اند. وقتی این فعالیت‌ها از حالت پراکنده و اتفاقی به تلاش‌های سازمان‌یافته و منظم تبدیل می‌شوند، به کمپین‌های اطلاعات نادرست با پتانسیل ایجاد اختلال در کمپین‌ها و حکومت در کل کشورها تبدیل می‌شوند.[9]

به عنوان مثال، ایالات متحده تلاش های ظاهرا سازمان یافته ای را برای انتشار مطالب نادرست در انتخابات ریاست جمهوری 2016 مشاهده کرد . تجزیه و تحلیل Buzzfeed نشان داد که بیشترین اخبار جعلی به اشتراک گذاشته شده در سال 2016 درباره «پاپ فرانسیس حمایت از دونالد ترامپ، هیلاری کلینتون فروش سلاح به داعش، سلب صلاحیت هیلاری کلینتون از تصدی پست فدرال، و مدیر FBI دریافت میلیون ها دلار از بنیاد کلینتون بود. [10] با استفاده از ارزیابی رسانه‌های اجتماعی، ادعا شد که 20 داستان جعلی بزرگ، 8.7 میلیون اشتراک‌گذاری، واکنش و نظر ایجاد کردند، در مقایسه با 7.4 میلیونی که توسط 20 داستان برتر از 19 سایت خبری اصلی ایجاد شده است.
 
محتوای جعلی در طول مبارزات انتخاباتی ریاست جمهوری گسترش یافت. فیس بوک تخمین زده است که 126 میلیون کاربر پلتفرم آن مقالات و پست های منتشر شده توسط منابع روسی را مشاهده کرده اند. توییتر ۲۷۵۲ حساب کاربری را پیدا کرده است که توسط گروه‌های روسی ایجاد شده است که ۱.۴ میلیون بار در سال ۲۰۱۶ توییت کرده‌اند.[11] ماهیت گسترده این تلاش‌های نادرست باعث شد پروفسور تیم وو دانشکده حقوق کلمبیا بپرسد: "آیا توییتر متمم اول را کشت؟"[12] یک نمونه خاص از اطلاعات نادرست، توطئه موسوم به "Pizzagate" بود که در توییتر شروع شد. این داستان به دروغ ادعا می‌کرد که کودکان مورد آزار جنسی در دنباله‌دار پینگ پنگ، یک پیتزافروشی در واشنگتن دی سی پنهان شده بودند و هیلاری کلینتون از حلقه جنسی اطلاع داشت. برای برخی بسیار واقع بینانه به نظر می رسید که مردی از کارولینای شمالی به نام ادگار ولش با یک اسلحه تهاجمی به پایتخت رفت تا شخصاً بچه های مورد آزار را جستجو کند. پس از دستگیری توسط پلیس، ولش گفت: «او در اینترنت خوانده بود که رستوران Comet به کودکان برده‌های جنسی پناه می‌دهد و می‌خواست خودش ببیند که آیا آنها آنجا هستند یا خیر. [ولش] اظهار داشت که او مسلح است.»[13]

یک نظرسنجی پس از انتخابات از 3015 بزرگسال آمریکایی نشان داد که تشخیص اخبار جعلی از واقعی برای مصرف کنندگان اخبار دشوار است. کریس جکسون از Ipsos Public Affairs نظرسنجی را انجام داد که نشان داد «عناوین اخبار جعلی در حدود 75 درصد از مواقع بزرگسالان آمریکایی را فریب می‌دهند» و «اخبار جعلی» توسط بخش قابل‌توجهی از رای‌دهندگان به یاد می‌آیند و آن داستان‌ها معتبر تلقی می‌شوند [14]

نظرسنجی آنلاین دیگری از 1200 نفر پس از انتخابات توسط هانت آلکات و متیو گنتزکوو نشان داد که نیمی از کسانی که این داستان‌های جعلی را دیدند محتوای آنها را باور کردند.[15]
 
اخبار نادرست فقط یک مشکل در ایالات متحده نیست، بلکه کشورهای دیگر در سراسر جهان را نیز رنج می دهد. به عنوان مثال، هند گرفتار اخبار جعلی در مورد طوفان، سلامت عمومی و کودک آزاری شده است. هنگامی که این ترکیب با مسائل مذهبی یا طبقه ای در هم می آمیزد، می تواند انفجاری باشد و منجر به خشونت شود. زمانی که شایعات نادرستی در مورد کودک ربایی از طریق رسانه های دیجیتال منتشر شد، مردم کشته شدند.[16]

گاهی اوقات، اخبار جعلی به سرعت از طریق حساب‌های جعلی یا «ربات‌های» خودکار، تقویت و منتشر می‌شوند. بیشتر ربات‌ها ماهیت خوش‌خیم دارند، و برخی از سایت‌های بزرگ مانند فیس‌بوک، ربات‌ها را ممنوع می‌کنند و به دنبال حذف آن‌ها هستند، اما ربات‌های اجتماعی وجود دارند که «موجودات مخربی هستند که به طور خاص با هدف آسیب‌رسانی طراحی شده‌اند. این ربات‌ها با شایعات، هرزنامه‌ها، بدافزارها، اطلاعات نادرست، تهمت‌ها یا حتی سروصدا، گفتمان رسانه‌های اجتماعی را گمراه می‌کنند، بهره‌برداری می‌کنند و دستکاری می‌کنند.»[17]

این اطلاعات می تواند کمپین های انتخاباتی را مخدوش کند، بر ادراک عمومی تأثیر بگذارد یا احساسات انسانی را شکل دهد. تحقیقات اخیر نشان داده است که «ربات‌های گریزان به راحتی می‌توانند به جمعیتی از انسان‌های ناآگاه نفوذ کنند و آنها را دستکاری کنند تا بر درک آن‌ها از واقعیت تأثیر بگذارند و نتایج غیرقابل پیش‌بینی را به همراه داشته باشند».[18]

در برخی موارد، آن‌ها می‌توانند «در انواع پیچیده‌تری از تعاملات، مانند گفتگوهای سرگرم‌کننده با افراد دیگر، اظهار نظر در مورد پست‌های آن‌ها و پاسخ به سؤالات آن‌ها شرکت کنند». از طریق کلیدواژه‌های تعیین‌شده و تعامل با پوسترهای تأثیرگذار، آنها می‌توانند تأثیر خود را افزایش دهند و بر مکالمات ملی یا جهانی تأثیر بگذارند، به‌ویژه که با گروه‌های همفکر مردم طنین‌انداز می‌شوند.[19]

تجزیه و تحلیل پس از انتخابات 2016 نشان داد که ربات های خودکار نقش مهمی در انتشار اطلاعات نادرست در توییتر داشتند. به گفته جاناتان آلبرایت، استادیار تحلیل رسانه ای در دانشگاه الون، «کاری که ربات‌ها انجام می‌دهند این است که این موضوع در توییتر رواج پیدا کند. این ربات‌ها جمعیت آنلاینی را فراهم می‌کنند که مشروعیت را فراهم می‌کنند.»[20] با محتوای دیجیتال، پست‌های بیشتری که به اشتراک گذاشته یا لایک می‌شوند، ترافیک بیشتری ایجاد می‌کنند. از طریق این ابزار، انتشار اطلاعات جعلی از طریق اینترنت نسبتاً آسان می شود. برای مثال، با گسترش محتوای گرافیکی، اغلب با کامنت‌های تحریک‌آمیز، می‌تواند ویروسی شود و توسط افرادی دور از پست اصلی به عنوان اطلاعات معتبر دیده شود.
 
 اطلاعات نادرست به دلیل توانایی آن در تأثیرگذاری بر افکار عمومی و گفتمان انتخاباتی خطرناک است. به گفته دیوید لازر، «چنین موقعیت‌هایی می‌توانند ایده‌های تبعیض‌آمیز و تحریک‌آمیز را قادر به ورود به گفتمان عمومی کنند و به عنوان واقعیت تلقی شوند. پس از جا افتادن، چنین ایده‌هایی می‌توانند به نوبه خود برای ایجاد بزهای قربانی، عادی‌سازی پیشداوری‌ها، سخت‌تر کردن ذهنیت‌های ما در برابر آن‌ها و حتی، در موارد شدید، برای تسریع و توجیه خشونت مورد استفاده قرار گیرند.»[21]. از آنجایی که اعتبار منبع، تکرار و فشار اجتماعی بر جریان اطلاعات و میزان جدی گرفتن اطلاعات نادرست تأثیر می گذارد. وقتی بینندگان می بینند که منابع مورد اعتماد نکات خاصی را تکرار می کنند، احتمالاً تحت تأثیر آن مطالب قرار می گیرند.

داده‌های نظرسنجی اخیر نشان می‌دهد که این اقدامات چقدر برای شهرت پلتفرم‌های معتبر مضر بوده است. به گفته موسسه رویترز برای مطالعه روزنامه‌نگاری، تنها 24 درصد از آمریکایی‌های امروزی معتقدند که سایت‌های رسانه‌های اجتماعی «در مقایسه با 40 درصد برای رسانه‌های خبری، کار خوبی انجام می‌دهند.»[22]این نشان می دهد که این تحولات چقدر به گفتمان عمومی آسیب رسانده است.
 
خطرات مقررات

آزار و اذیت خبرنگاران توسط دولت در بسیاری از نقاط جهان یک مشکل جدی است. دیوید کای، گزارشگر ویژه شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد خاطرنشان می کند که «بسیاری از رهبران روزنامه نگاری را دشمن، خبرنگاران را بازیگران سرکش، توییترها را تروریست، و وبلاگ نویسان را کفرگو می دانند.»[23] در آخرین گزارش خانه آزادی درباره آزادی مطبوعات جهانی. محققین دریافتند که آزادی رسانه‌ها به پایین‌ترین حد خود در ۱۳ سال گذشته رسیده است و «تهدیدهای بی‌سابقه‌ای برای روزنامه‌نگاران و رسانه‌ها در دموکراسی‌های بزرگ و حرکت‌های جدید دولت‌های مستبد برای کنترل رسانه‌ها، از جمله فراتر از مرزهایشان» وجود دارد.[24]

روزنامه‌نگاران را اغلب می‌توان به تولید اخبار جعلی متهم کرد و موارد متعددی از بازداشت روزنامه‌نگاران قانونی و یا تحت نظارت رسمی کار آنها وجود داشته است. در مصر، یک تهیه کننده الجزیره به اتهام "تحریک علیه نهادهای دولتی و پخش اخبار جعلی با هدف اشاعه هرج و مرج" دستگیر شد.[25] این پس از آن بود که این شبکه مستندی را در انتقاد از خدمت سربازی ارتش مصر پخش کرد.

برخی از دولت ها نیز اقدام به ایجاد مقررات دولتی برای کنترل جریان اطلاعات و سانسور محتوا در پلتفرم های رسانه های اجتماعی کرده اند. اندونزی یک آژانس دولتی برای "نظارت اخبار در حال پخش آنلاین" و "مقابله با اخبار جعلی" ایجاد کرده است.[26] در فیلیپین، سناتور جوئل ویلانووا لایحه‌ای را ارائه کرده است که برای افرادی که «اخبار جعلی» را منتشر یا توزیع می‌کنند تا پنج سال حبس تحمیل می‌کند، که این قانون به عنوان فعالیت‌هایی که «باعث وحشت، تفرقه، هرج و مرج، خشونت، و نفرت یا آنهایی که تبلیغاتی برای سیاه کردن یا بی اعتبار کردن آبروی شخص به نمایش می گذارند.»[27]
 
منتقدان تعریف لایحه از شبکه‌های اجتماعی، اطلاعات نادرست، سخنان مشوق تنفر و سخنان غیرقانونی را محکوم کرده‌اند و معتقدند که این قانون روزنامه‌نگاری تحقیقی را جرم انگاری می‌کند و آزادی بیان را محدود می‌کند. یاریوس باندوک، ستون نویس روزنامه، خاطرنشان کرد: «این لایحه مستعد سوء استفاده است. یک دولت متعصب می تواند از آن برای سرکوب مخالفان استفاده کند. با محاکمه منتقدان به عنوان جعل اخبار، دولت می تواند مخالفان مشروع را خفه کند. افشاگران، نه اختلاسگران، به خاطر جرأت صحبت کردن، زندانی و جریمه خواهند شد. روزنامه‌نگاران تحقیقی زندان‌ها را جمع می‌کردند.»[28]

در شرایط اطلاعات نادرست، برخورد مقامات قانونی با محتوای توهین آمیز و اخبار کذب با منع یا تنظیم آن وسوسه انگیز است. به عنوان مثال، در آلمان، قانونی در ژوئن 2017 تصویب شد که پلتفرم های دیجیتال را مجبور می کند سخنان مشوق نفرت انگیز و اطلاعات نادرست را حذف کنند. شرکت‌های بزرگ رسانه‌های اجتماعی را ملزم می‌کند که «کامنت‌ها و پست‌های غیرقانونی، نژادپرستانه یا تهمت‌آمیز را ظرف ۲۴ ساعت حذف کنند». شرکت‌ها را می‌توان تا 57 میلیون دلار جریمه کرد برای محتوایی که از پلتفرم حذف نشده است، مانند نمادهای نازی، انکار هولوکاست، یا زبان طبقه‌بندی شده به عنوان سخنان مشوق نفرت.[29]
 
منتقدان قانون آلمان شکایت کرده‌اند که تعریف آن از سخنرانی «بدیهی» غیرقانونی، خطر سانسور و از دست دادن آزادی بیان را به دنبال دارد. به عنوان مثال، قانون قوانین را برای پلتفرم های رسانه های اجتماعی در کشور با بیش از 2 میلیون کاربر اعمال می کند. مفسران خاطرنشان کرده اند که این روش معقولی برای تعریف شبکه های اجتماعی مرتبط نیست. ممکن است شبکه‌های کوچک‌تری وجود داشته باشند که آسیب‌های اجتماعی بیشتری را وارد کنند.

علاوه بر این، همیشه چگونگی شناسایی محتوای قابل اعتراض مشخص نیست.[30] در حالی که نحوه تعریف سخنرانی حامی خشونت یا آسیب رساندن به افراد دیگر کاملاً واضح است، اما وقتی صحبت از سخنان نفرت‌انگیز یا «افترا به دولت» صحبت می‌شود، کمتر آشکار است. چه برای یک فرد "منفور" تلقی می شود ممکن است برای شخص دیگری نباشد. ابهاماتی در مورد آنچه که سخنان نفرت انگیز در یک زمینه دیجیتالی را تشکیل می دهد وجود دارد. آیا این شامل اشتباهات در گزارش، تفسیر نظر، طنز سیاسی، اظهارات نادرست رهبر، یا جعل آشکار می شود؟ سازمان‌های دیده‌بان شکایت کردند که «زبان بسیار گسترده می‌تواند طیفی از پلتفرم‌ها و خدمات را تحت تأثیر قرار دهد و تصمیم‌گیری در مورد محتوای غیرقانونی را در دست شرکت‌های خصوصی قرار دهد که ممکن است برای جلوگیری از جریمه‌های احتمالی تمایل به سانسور بیش از حد داشته باشند».[31]

مقررات بیش از حد محدودکننده پلتفرم‌های اینترنتی در جوامع باز، سابقه خطرناکی ایجاد می‌کند و می‌تواند رژیم‌های استبدادی را به ادامه و/یا گسترش سانسور تشویق کند. این امر آزادی بیان جهانی را محدود خواهد کرد و باعث خصومت با حکومت دموکراتیک خواهد شد. دموکراسی هایی که محدودیت های نامناسبی برای گفتار قائل می شوند، خطر مشروعیت بخشیدن به رهبران اقتدارگرا و تلاش های آنها برای سرکوب حقوق اولیه بشر را دارند. بسیار مهم است که تلاش برای بهبود کیفیت اخبار محتوای روزنامه نگاری یا چشم انداز تحقیقی پیش روی خبرنگاران را تضعیف نکند.
 
سایر رویکردها

چندین جایگزین برای مقابله با دروغ و اطلاعات نادرست وجود دارد که می تواند توسط سازمان های مختلف انجام شود. بسیاری از این ایده‌ها راه‌حل‌هایی را نشان می‌دهند که با اخبار جعلی و اطلاعات نادرست بدون به خطر انداختن آزادی بیان و روزنامه‌نگاری تحقیقی مبارزه می‌کنند.
 
مسئولیت های دولتی

1) یکی از مهم ترین کارهایی که دولت ها در سراسر جهان می توانند انجام دهند تشویق روزنامه نگاری مستقل و حرفه ای است. عموم مردم به خبرنگارانی نیاز دارند که به آنها کمک کنند تا تحولات پیچیده را درک کنند و با ماهیت در حال تغییر رویدادهای اجتماعی، اقتصادی و سیاسی مقابله کنند. بسیاری از مناطق در حال تغییر و تحول هستند که من در جاهای دیگر آن را «مگا تغییرات» نامیده‌ام، و این تغییرات خشم، اضطراب و سردرگمی عظیمی ایجاد کرده است.[32] در زمان آشفتگی قابل توجه، داشتن یک چهارم اموال  سالم و مستقل از مقامات دولتی حیاتی است
 
2) دولت ها باید از سرکوب توانایی رسانه های خبری در پوشش اخبار اجتناب کنند. این فعالیت‌ها آزادی بیان را محدود می‌کنند و توانایی روزنامه‌نگاران برای پوشش تحولات سیاسی را مختل می‌کنند. ایالات متحده باید الگوی خوبی برای سایر کشورها باشد. اگر رهبران آمریکایی رسانه های خبری را سانسور یا محدود کنند، سایر کشورها را تشویق می کند که همین کار را انجام دهند.
 
3) دولت ها باید از سانسور محتوا و مسئول ساختن پلتفرم های آنلاین در برابر اطلاعات نادرست اجتناب کنند. این می تواند آزادی بیان را محدود کند و مردم را در به اشتراک گذاشتن نظرات سیاسی خود از ترس سانسور شدن به عنوان اخبار جعلی مردد کند. چنین مقررات بیش از حد محدود کننده ای می تواند سابقه خطرناکی ایجاد کند و سهواً رژیم های استبدادی را به تضعیف آزادی بیان تشویق کند.
 
اقدامات صنعت خبر

1) صنعت خبر باید به تمرکز بر روزنامه نگاری باکیفیت ادامه دهد که اعتماد ایجاد می کند و مخاطبان بیشتری را جذب می کند. یک پیشرفت دلگرم‌کننده این است که بسیاری از سازمان‌های خبری دستاوردهای عمده‌ای را در زمینه خوانندگان و بینندگان طی چند سال گذشته تجربه کرده‌اند، و این کمک می‌کند تا رسانه‌های خبری اصلی در وضعیت مالی بهتری قرار گیرند. اما اعتماد عمومی به رسانه‌های خبری در سال‌های اخیر افت شدیدی داشته است و این به توانایی خبرنگاران برای گزارش اخبار و پاسخگویی رهبران آسیب وارد کرده است. در دوران هرج و مرج و بی نظمی قابل توجه، جهان به یک رسانه خبری قوی و قابل دوام نیاز دارد که شهروندان را از رویدادهای جاری و روندهای بلندمدت آگاه کند.
 
 
2)  برای سازمان های خبری مهم است که اخبار جعلی و اطلاعات نادرست را بدون مشروعیت بخشیدن به آنها اعلام کنند. آنها می توانند این کار را با تکیه بر متخصصان داخلی خود و حقیقت سنج های مورد احترام انجام دهند. به منظور آموزش کاربران در مورد سایت های خبری که برای گمراه کردن ایجاد شده اند، سازمان های غیرانتفاعی مانند Politifact، Factcheck.org و Snopes صحت ادعاهای رهبر را قضاوت می کنند و داستان هایی می نویسند که حقیقت یا عدم آن را در مورد پیشرفت های خاص توضیح می دهد. این منابع به بخشی قابل مشاهده از مبارزات انتخاباتی و ارزیابی نامزدها در ایالات متحده و جاهای دیگر تبدیل شده اند. پروفسور برندان نیهان، پروفسور کالج دارتموث، نشان می دهد که برچسب زدن یک پست فیسبوک به عنوان "منافع"، درصد خوانندگانی که اخبار نادرست را باور می کنند را 10 درصد کاهش می دهد.[33]علاوه بر این، ملیسا زیمدارز، استاد ارتباطات و رسانه در کالج Merrimack، فهرستی از 140 وب‌سایت را ایجاد کرده است که از «عناوین تحریف‌شده و اطلاعات متن‌زدایی یا مشکوک» استفاده می‌کنند.[34[این به مردم کمک می کند که منتشر کنندگان اخبار نادرست را ردیابی کنند.

تلاش های مشابهی در کشورهای دیگر در حال انجام است. در اوکراین، سازمانی به نام StopFake برای از بین بردن داستان‌های نادرست به «تبلیغات ضد همتا به همتا» متکی است. محققان آن «داستان‌های خبری را برای نشانه‌هایی از شواهد جعلی، مانند تصاویر و نقل قول‌های دستکاری شده یا نادرست» ارزیابی می‌کنند و همچنین به دنبال شواهدی از کمپین‌های اطلاعات غلط سیستماتیک هستند. طی چند سال گذشته، پست‌هایی در رسانه‌های اجتماعی روسیه پیدا کرده است که ادعا می‌کرد نیروهای نظامی اوکراین در جنایات علیه ملی‌گرایان روسی ساکن شرق اوکراین بوده‌اند یا اینکه روی وسایل نقلیه‌شان صلیب شکسته کشیده  شده بود.[35] در همین راستا، خبرگزاری فرانسوی لوموند دارای «پایگاه اطلاعاتی بیش از 600 سایت خبری است که با عنوان «طنز»، «واقعی» [یا] «جعلی» شناسایی و برچسب‌گذاری شده‌اند.»[36]

جمع سپاری از تخصص تعداد زیادی از خوانندگان یا بینندگان برای تشخیص مشکلات احتمالی در پوشش اخبار استفاده می کند و می تواند راهی موثر برای مقابله با اخبار جعلی باشد. یکی از نمونه ها تلاش گاردین برای استفاده از خرد جمعیت برای ارزیابی 450000 سند در مورد هزینه های اعضای پارلمان در بریتانیا است. این اسناد اسناد را دریافت کرد، اما فاقد پرسنلی برای تجزیه و تحلیل ارزش خبری آنها بود. برای مقابله با این وضعیت، روزنامه یک وب سایت عمومی ایجاد کرد که به مردم عادی اجازه می داد هر سند را بخوانند و آن را در یکی از چهار دسته خبری قرار دهند: 1) «جالب نیست»، 2) «جالب اما شناخته شده»، 3) «جالب، » یا 4) «در این مورد تحقیق کن».[37] پلتفرم‌های دیجیتال به سازمان‌های خبری اجازه می‌دهند تا تعداد زیادی از خوانندگان را از این طریق جذب کنند. برای مثال، گاردین توانست «20000 خواننده را برای بررسی 170000 سند در 80 ساعت اول جذب کند».[38] ین افراد به روزنامه کمک کردند تا ارزیابی کند کدام اسناد مشکل سازتر بوده و بنابراین ارزش بررسی بیشتر و در نهایت پوشش خبری را دارند.
 
مسئولیت های شرکت فناوری
 
1) شرکت های فناوری باید برای یافتن اخبار جعلی و شناسایی آن برای کاربران از طریق الگوریتم ها و جمع سپاری روی فناوری سرمایه گذاری کنند. نوآوری هایی در اخبار جعلی و کشف حقه وجود دارد که برای پلتفرم های رسانه ای مفید است. به عنوان مثال، تشخیص اخبار جعلی می تواند خودکار باشد و شرکت های رسانه های اجتماعی باید روی توانایی خود برای انجام این کار سرمایه گذاری کنند. تام ویلر، کمیسر سابق FCC، استدلال می‌کند که «الگوریتم‌های منافع عمومی» می‌توانند به شناسایی و انتشار پست‌های اخبار جعلی کمک کنند و بنابراین ابزاری ارزشمند برای محافظت از مصرف‌کنندگان هستند.[39]
 
در همین راستا، دانشمند کامپیوتر، ویلیام یانگ وانگ، با تکیه بر PolitiFact.com، یک پایگاه داده عمومی از 12836 عبارت با برچسب دقت ایجاد کرد و الگوریتمی را توسعه داد که "الگوهای زبانی سطح سطح" را از ادعاهای نادرست تا جمله بندی موجود در اخبار دیجیتال مقایسه می کند. این به او اجازه داد تا متن و تحلیل را ادغام کند و داستان هایی را شناسایی کند که بر اطلاعات نادرست تکیه دارند. نتیجه گیری او این است که "هنگام ترکیب متا داده ها با متن، می توان پیشرفت های قابل توجهی را برای تشخیص دقیق اخبار جعلی به دست آورد."[40] در رویکردی مشابه، Eugenio Tacchini و همکارانش می‌گویند که می‌توان حقه‌ها را با درجه بالایی از دقت شناسایی کرد. با آزمایش این گزاره با پایگاه داده‌ای از 15500 پست فیس‌بوک و بیش از 909000 کاربر، میزان دقت بیش از 99 درصد را پیدا کردند و می‌گویند سازمان‌های خارجی می‌توانند از ابزار خودکار خود برای مشخص کردن سایت‌هایی که درگیر اخبار جعلی هستند استفاده کنند.[41] آنها از این نتیجه برای حمایت از توسعه سیستم‌های تشخیص حقه خودکار استفاده می‌کنند.
 
الگوریتم ها وسایل نقلیه قدرتمندی در عصر دیجیتال هستند و به شکل گیری جستجوی افراد برای اطلاعات و نحوه یافتن مطالب آنلاین کمک می کنند. آن‌ها همچنین می‌توانند به تشخیص خودکار تقلب کمک کنند، و راه‌هایی برای شناسایی اخبار جعلی برای آموزش خوانندگان بدون سانسور وجود دارد. به گفته کلی بورن از بنیاد ویلیام و فلورا هیولت، پلتفرم‌های دیجیتال باید داستان‌های مشکوک را رتبه‌بندی یا پرچم‌گذاری کنند و راهی برای شناسایی و رتبه‌بندی محتوای معتبر برای بهبود جمع‌آوری و ارائه اطلاعات بیابند.[42] به عنوان مثال، چندین پلتفرم رسانه ای برچسب های «اخبار بحث برانگیز» را ایجاد کرده اند که به خوانندگان و بینندگان در مورد محتوای بحث برانگیز هشدار می دهد. این می تواند هر چیزی باشد، از اطلاعاتی که کاملاً نادرست است تا مطالبی که احزاب عمده در مورد واقعی بودن آن اختلاف نظر دارند. این روشی برای هشدار دادن به خوانندگان در مورد اشتباهات احتمالی در اطلاعات آنلاین است. ویکی پدیا پلتفرمی دیگر است که این کار را انجام می دهد. از آنجایی که مطالب جمع‌سپاری شده را منتشر می‌کند، در معرض ادعاهای رقابتی در مورد صحت واقعی است. با افزودن برچسب‌هایی به مطالبی که آن را به عنوان «اخبار مورد بحث» شناسایی می‌کند، با این مشکل مقابله می‌کند.

با این حال نمی توان به خودی خود به آن اعتماد کرد. نظرسنجی از 7500 نفر که توسط دیوید رند و گوردون پنی کوک از دانشگاه ییل انجام شد، استدلال می‌کند که هشدار دادن به خوانندگان در مورد اطلاعات نادرست کمک چندانی نمی‌کند. آنها تأثیر حقیقت‌سنجی مستقل را بررسی کردند و ادعا کردند که «وجود برچسب‌های «معارض» باعث شد شرکت‌کنندگان فقط 3.7 درصد احتمال بیشتری داشته باشند که عناوین را به‌درستی نادرست قضاوت کنند.»[43] نویسندگان نگران هستند که انتشار اخبار نادرست بر بررسی‌کنندگان حقایق غلبه کند و ارزیابی اطلاعات نادرست را غیرممکن کند.

2) این شرکت‌ها نباید از تولیدکنندگان اخبار جعلی درآمد کسب کنند و باید کسب درآمد از حقه‌ها را سخت کنند. تضعیف انگیزه های مالی برای محتوای بد، به ویژه اخبار نادرست و اطلاعات نادرست، مهم است، زیرا تولید اخبار جعلی اغلب انگیزه مالی دارد. مانند تمام کلیک‌ها، اطلاعات نادرست می‌تواند به دلیل درآمدهای تبلیغاتی یا ایجاد برند عمومی سودآور باشد. در واقع، در طول مبارزات انتخاباتی ریاست جمهوری 2016، ترول ها در کشورهایی مانند مقدونیه گزارش دادند که از طریق انتشار مطالب اشتباه، پول زیادی به دست آورده اند. در حالی که پلتفرم‌های رسانه‌های اجتماعی مانند فیس‌بوک سود بردن از اخبار جعلی را برای کاربران سخت‌تر کرده است،[44] شبکه‌های تبلیغاتی می‌توانند کارهای بیشتری را برای جلوگیری از کسب درآمد از اخبار جعلی انجام دهند، و ناشران می‌توانند از حمل شبکه‌های تبلیغاتی که از انجام آن امتناع می‌کنند، جلوگیری کنند.

3) پاسخگویی آنلاین را از طریق سیاست‌های قوی‌تر نام واقعی و اعمال قوانین در برابر حساب‌های جعلی تقویت کنید. شرکت‌ها می‌توانند این کار را از طریق «ثبت نام واقعی» انجام دهند، که الزامی است که کاربران اینترنت باید هویت واقعی خود را به پلتفرم میزبانی ارائه دهند. این امر باعث می‌شود که افراد در قبال مطالبی که به صورت آنلاین منتشر می‌کنند، پاسخگو باشند و همچنین از پنهان شدن افراد در پشت نام‌های جعلی هنگام اظهار نظرهای توهین آمیز یا شرکت در فعالیت‌های ممنوعه جلوگیری می‌کند.[45] این به اخبار جعلی و اطلاعات نادرست مربوط می شود، زیرا احتمال دارد افراد اگر معتقد باشند اقداماتشان ناشناس است و به احتمال زیاد منتشر نمی شود، رفتار بدتری را انجام دهند. همانطور که قاضی مشهور لوئیس براندیس مدتها پیش مشاهده کرد، "گفته می شود که نور خورشید بهترین ضد عفونی کننده است."[46] این کمک می کند تا مردم در قبال فعالیت های عمومی خود صادق و پاسخگو باشند.
 
موسسات آموزشی

1)  تلاش‌های تامین مالی برای افزایش سواد خبری باید اولویت بالایی برای دولت‌ها باشد. این امر به ویژه در مورد افرادی که برای اولین بار آنلاین می شوند صادق است. برای این افراد، تشخیص اخبار نادرست از واقعی دشوار است، و آنها باید یاد بگیرند که چگونه منابع خبری را ارزیابی کنند، نه اینکه هر چیزی را که در رسانه‌های اجتماعی یا سایت‌های خبری دیجیتال می‌بینند، به صورت واقعی بپذیرند. کمک به مردم برای تبدیل شدن به مصرف کنندگان بهتر اطلاعات آنلاین بسیار مهم است زیرا جهان به سمت غوطه وری دیجیتالی حرکت می کند. باید پولی برای حمایت از مشارکت بین روزنامه نگاران، مشاغل، مؤسسات آموزشی و سازمان های غیرانتفاعی برای تشویق سواد خبری وجود داشته.
 
2)  آموزش به ویژه برای جوانان مهم است. تحقیقات جوزف کان و بنجامین بویر نشان داد که ارزیابی های شخص ثالث برای خوانندگان جوان اهمیت دارد. با این حال، اثرات آنها محدود است. این اظهارات نادرست ارزیابی می‌شدند، گرچه تا حدی کمتر از همسویی با باورهای خط‌مشی قبلی فرد، اقناع خواننده را کاهش دادند.[47] اگر شخص قبلاً با این بیانیه موافقت کرده بود، بررسی واقعیت دشوارتر بود که او را در مقابل اطلاعات قرار داد. باشد.
 
 چگونه مردم می توانند از خود محافظت کنند

1)  افراد می توانند با پیروی از افراد و دیدگاه های گوناگون از خود در برابر اخبار نادرست و اطلاعات نادرست محافظت کنند. تکیه بر تعداد کمی از منابع خبری همفکر، دامنه مطالب در دسترس افراد را محدود می کند و احتمال اینکه آنها قربانی فریبکاری یا شایعات نادرست شوند را افزایش می دهد. این روش کاملاً ضد احمق نیست، اما احتمال شنیدن دیدگاه‌های متعادل و متنوع را افزایش می‌دهد.

2)  در دنیای آنلاین، خوانندگان و بینندگان باید درباره منابع خبری شک داشته باشند. در عجله برای تشویق کلیک ها، بسیاری از رسانه های آنلاین به سرفصل های گمراه کننده یا هیجان انگیز متوسل می شوند. آنها بر تحریک کننده یا جلب توجه تأکید می کنند، حتی اگر آن خبر فریبنده باشد. مصرف کنندگان اخبار باید مراقب خود باشند و درک کنند که همه چیزهایی که می خوانند دقیق نیست و بسیاری از سایت های دیجیتال در اخبار نادرست تخصص دارند. یادگیری نحوه قضاوت در مورد سایت های خبری و محافظت از خود در برابر اطلاعات نادرست از اولویت بالایی در عصر دیجیتال است.
 
نتیجه
 
از این تحلیل مشخص می شود که راه های زیادی برای ترویج گفتمان به موقع، دقیق و مدنی در مواجهه با اخبار کذب و اطلاعات نادرست وجود دارد.[48]در دنیای امروز، آزمایش های قابل توجهی با پلتفرم های خبری آنلاین انجام می شود. سازمان‌های خبری در حال آزمایش محصولات و خدماتی هستند که به آنها کمک می‌کند سخنان نفرت‌انگیز و زبان تحریک‌کننده خشونت را شناسایی کنند. شکوفایی عمده مدل ها و رویکردهای جدید وجود دارد که نویدبخش آینده روزنامه نگاری آنلاین و مصرف رسانه است.

در عین حال، همه موظف به مبارزه با آفت اخبار جعلی و اطلاعات نادرست هستند. این شامل ترویج هنجارهای قوی در روزنامه‌نگاری حرفه‌ای، حمایت از روزنامه‌نگاری تحقیقی، کاهش انگیزه‌های مالی برای اخبار جعلی، و بهبود سواد دیجیتال در میان عموم مردم است. در مجموع، این گام‌ها باعث افزایش کیفیت گفتمان و تضعیف محیطی می‌شود که اطلاعات نادرست را در سراسر جهان به پیش برده است.

مترجم: آتنا جودی
  
پانویسها و منابع
1  مرکز تحقیقات پیو، "برگه خبری دیجیتال،" 7 اوت 2017.
2  مرکز تحقیقات پیو، "چگونه آمریکایی ها با اخبار دیجیتال مواجه می شوند، به یاد می آورند و عمل می کنند"، 9 فوریه 2017.
مرکز تحقیقات
 3Pew ، "بیش از نیمی از کاربران تلفن های هوشمند هشدارهای خبری دریافت می کنند، اما تعداد کمی از آنها اغلب آنها را دریافت می کنند"، 8 سپتامبر 2016.
4  نیک نیومن، «منابع اخبار دیجیتال»، موسسه رویترز برای مطالعه روزنامه نگاری، 2017.
5  جیکوب پوشتر، "مالکیت گوشی های هوشمند و استفاده از اینترنت در اقتصادهای نوظهور همچنان به رشد خود ادامه می دهد"، مرکز تحقیقات پیو، 22 فوریه 2016.
6  نیک نیومن، «منابع اخبار دیجیتال»، موسسه رویترز برای مطالعه روزنامه نگاری، 2017.
7  نظرسنجی گالوپ، "اعتماد آمریکایی ها به رسانه های جمعی به پایین ترین حد کاهش یافت"، 14 سپتامبر 2016.
 8 نظرسنجی گالوپ، «دیدگاه‌های جمهوری‌خواهان و دموکرات‌ها درباره دقت رسانه‌ها متفاوت است»، 25 اوت 2017.
9  جن ویدون، ویلیام نولند و الکس استاموس، «عملیات اطلاعاتی»، فیس بوک، 27 آوریل 2017.
10 کریگ سیلورمن، «این تجزیه و تحلیل نشان می‌دهد که چگونه داستان‌های جعلی اخبار انتخاباتی ویروسی از اخبار واقعی در فیس‌بوک بهتر عمل کردند»، BuzzFeedNews، 16 نوامبر 2016.
11  کریگ تیمبرگ و الیزابت دووسکین، «محتوای روسی در فیس‌بوک، گوگل و توییتر به کاربران بسیار بیشتری از شرکت‌هایی که برای اولین بار افشا شده بود، دسترسی پیدا کرد، شهادت کنگره می‌گوید»، واشنگتن پست، 30 اکتبر 2017.
12  تیم وو، «آیا توییتر اصلاحیه اول را کشت؟»، نیویورک تایمز، 28 اکتبر 2017، ص. !a9.
13مارک فیشر، جان کاکس و پیتر هرمان، «Pizzagate: From Rumor, to Hashtag, to Gun Fire in D.C.»، واشنگتن پست، 6 دسامبر 2016.
14 کریگ سیلورمن و جرمی سینگر واین، «بیشتر آمریکایی‌هایی که اخبار جعلی را می‌بینند آن را باور می‌کنند، نظرسنجی جدید می‌گوید»، BuzzFeed News، 6 دسامبر 2016.
15 هانت آلکات و متیو گنتزکو، «رسانه های اجتماعی و اخبار جعلی در انتخابات 2016»، کارنامه NBER، آوریل، 2017، ص. 4.
16ویدی دوشی، «میلیون‌ها کاربر جدید اینترنت هند گرفتار اخبار جعلی می‌شوند – گاهی با پیامدهای مرگبار»، واشنگتن پست، 1 اکتبر 2017.
17 امیلیو فرارا، اونور وارول، کلیتون دیویس، فیلیپو منچزر و الساندرو فلامینی، «ظهور ربات‌های اجتماعی»، ارتباطات ACM، ژوئیه، 2016.
18 امیلیو فرارا، اونور وارول، کلیتون دیویس، فیلیپو منچر و الساندرو فلامینی، «ظهور ربات‌های اجتماعی»، ارتباطات ACM، ژوئیه، 2016.
19میکلا دل ویکاریو، الساندرو بسی، فابیانا زولو، فابیو پترونی، آنتونیو اسکالا، گیدو کالدارلی، یوجین استنلی، و والتر کواتروچیوکی، «انتشار اطلاعات نادرست آنلاین»، PNAS، 19 ژانویه 2016.
20مارک فیشر، جان کاکس و پیتر هرمان، "Pizzagate: From Rumor, to Hashtag, to Gun Fire in D.C."، واشنگتن پست، 6 دسامبر 2016.
21 دیوید لازر، متیو باوم، نیر گرینبرگ، لیزا فریدلند، کنت جوزف، ویل هابز، و کارولینا ماتسون، "مبارزه با اخبار جعلی: دستور کار برای تحقیق و اقدام"، مرکز هاروارد شورنشتاین در رسانه، سیاست و سیاست عمومی و مرکز هاروارد اش برای حکومت دموکراتیک و نوآوری، می، 2017، ص. 5.
22 نیک نیومن، «منابع اخبار دیجیتال»، موسسه رویترز برای مطالعه روزنامه نگاری، 2017
23 دفتر کمیساریای عالی حقوق بشر سازمان ملل متحد، "کارشناس سازمان ملل از دولت ها می خواهد تا به "اهریمن سازی" رسانه های منتقد پایان دهند و از خبرنگاران محافظت کنند، 3 مه 2017.
24Freedom House، "Press Freedom's Dark Horizon"، 2017.
25 کمیته حفاظت از خبرنگاران، «مصر تهیه کننده الجزیره را به اتهام اخبار جعلی دستگیر کرد»، 27 دسامبر 2016.
26Straits Times، "اندونزی آژانسی برای مبارزه با اخبار جعلی راه اندازی می کند،" 6 ژانویه 2017.
27 مونگ پالاتینو، «سناتور فیلیپینی برای جرم‌انگاری «اخبار جعلی» حرکت می‌کند - آیا این می‌تواند منجر به سانسور شود؟»، گلوبال ویس، 7 ژوئیه 2017.
28 مونگ پالاتینو، «سناتور فیلیپینی برای جرم‌انگاری «اخبار جعلی» حرکت می‌کند - آیا این می‌تواند منجر به سانسور شود؟»، گلوبال ویس، 7 ژوئیه 2017
29 ملیسا ادی و مارک اسکات، "حذف سخنان نفرت یا پرداخت، آلمان به شرکت های رسانه های اجتماعی می گوید"، نیویورک تایمز، 30 ژوئن 2017.
30 حقوق دیجیتال اروپایی، "توصیه هایی در مورد لایحه آلمان "بهبود اجرای قانون در شبکه های اجتماعی"، 20 ژوئن 2017.
31 کورتنی رادش، «قانون پیشنهادی آلمان سانسور گسترده اینترنت را تهدید می‌کند»، کمیته حفاظت از روزنامه‌نگاران، 20 آوریل 2017.
32 Darrell M. West، Megachange: Economic Disruption, Political Upheaval, and Social Distrife in the 21st Century، انتشارات موسسه بروکینگز، 2016.
33 برندان نیهان، "چرا حقیقت سنجی در فیس بوک باید بررسی شود"، نیویورک تایمز، 23 اکتبر 2017.
34Kelly Born، "آینده حقیقت: آیا بشردوستی می تواند به کاهش اطلاعات نادرست کمک کند؟"، بنیاد ویلیام و فلورا هیولت، 8 ژوئن 2017 و Ananya Bhattacharya، "در اینجا یک برگه تقلب دستی از سایت های "اخباری" نادرست و گمراه کننده است، کوارتز، نوامبر 17, 2016.
35ماریا هیگ، توماس هی و نادین کوزاک، «توقف اخبار جعلی: شیوه‌های کاری تبلیغات ضد همتا»، مطالعات روزنامه‌نگار، 31 مارس 2017.
36 کلی بورن، "آینده حقیقت: آیا بشردوستی می تواند به کاهش اطلاعات نادرست کمک کند؟"، بنیاد ویلیام و فلورا هیولت، 8 ژوئن 2017.
37 راینهارد هندلر و رائول کونیل، "داده های باز، جمع آوری و مکانیک بازی: مطالعه موردی در مورد مشارکت مدنی در عصر دیجیتال"، کار تعاونی با پشتیبانی کامپیوتر، 2016.
38 راینهارد هندلر و رائول کونیل، "داده های باز، جمع آوری و مکانیک بازی: مطالعه موردی در مورد مشارکت مدنی در عصر دیجیتال"، کار تعاونی با پشتیبانی کامپیوتر، 2016.
39 تام ویلر، «استفاده از «الگوریتم‌های منافع عمومی» برای مقابله با مشکلات ایجاد شده توسط الگوریتم‌های رسانه‌های اجتماعی»، Brookings Tech Tank، ۱ نوامبر ۲۰۱۷.
40 ویلیام یانگ وانگ، «دروغگو، شلوار دروغگو در آتش، مجموعه داده‌های معیار جدید برای تشخیص اخبار جعلی»، محاسبات و زبان، می، 2017.
41 یوجنیو تاچینی، گابریله بالارین، مارکو دلا ودووا، استفانو مورت، و لوکا دی آلفارو، «برخی آن را فریب می‌دهند: تشخیص خودکار اخبار جعلی در شبکه‌های اجتماعی، تعامل انسان و رایانه، 25 آوریل 2017.
42 کلی بورن، "آینده حقیقت: آیا بشردوستی می تواند به کاهش اطلاعات غلط کمک کند؟"، بنیاد ویلیام و فلورا هیولت، 8 ژوئن 2017.
43 جیسون شوارتز، "مطالعه: برچسب گذاری اخبار جعلی در فیس بوک کار نمی کند"، Politico، 13 سپتامبر 2017، ص. 19.
44 مایک آیزاک، «فیس‌بوک برای محدود کردن موج اخبار جعلی تلاش می‌کند»، نیویورک تایمز، 15 دسامبر 2016.
45Zhixiong Liao، "تحلیل اقتصادی در مورد مقررات اینترنت در چین و پیشنهادات به سیاست‌گذاران و قانون‌گذاران"، مجله بین‌المللی سیاست و قانون فناوری، 2016.
46 نقل قول مغزی، «لوئیس براندیس» بدون تاریخ.
47 جوزف کان و بنجامین بویر، "آموزش برای دموکراسی در عصر حزبی: مقابله با چالش های استدلال انگیزشی و اطلاعات نادرست"، مجله تحقیقات آموزشی آمریکا، فوریه 2017.
48 دارل ام. وست و بت استون، «تحریک تولیدکنندگان و مصرف‌کنندگان اخبار به سمت گفتمان متفکرانه‌تر، کمتر قطبی‌شده»، مرکز مؤسسه بروکینگز برای مدیریت عمومی مؤثر